De akkoorden van het gemoed

[p. 137]

Emile Seipgens
Ne-waor, Marie, ne-waor?

Zèk, wets-du 't nog - dae Zomerdaag?...
(‘Et is al mennig jaor gelejen,
Mer wie alt de’ 'ch ouch waeren maag,
Det bliift mich bi oet oos verlejen;)
De zon stong branjend in de locht
En piilrecht baoven de aerd te glansen,
Gei winjdje goof ei biitje tocht,
Me kost de hitst op 't veljd zeen dansen...
Den hemel waas zoo blauw, zoo klaor...

Ne-waor, Marie, ne-waor?

Veer gingen lanksaam door de zanjd
'Et veljd in, langs 'et bleuiend kaoren;
Du streelsde 't mit de vlake hanjd,
En speelsde mit de hangende aoren;
Veer zongen neet, veer sproken neet
En zochten daotoe ouch gein raeien -
Veer wollen niks, mit ooze weet,
Veer gingen mer get samen traeien,
Al waas de locht ouch drökkend zwaor, -

Ne-waor, Marie, ne-waor?

De möggen dansden om os haer,
De krekel had zich heis gezongen.
Du sags: ‘'t weurdt morgen weer schoon waer’
En plöksde bloomen, wo ze stongen;
Ich plökde mit in diine schoot,
En al de bloomen, die veer vonjen,
Höbs du doorein, half blauw en rood,
Tot eine bonjte krans gebonjen.
Dae zats du op diin donkel haor -

Ne-waor, Marie, ne-waor?

[p. 138]

 

De zon zonk neêr in volle glans

 

Wie in ein zee van golje water.

 

Ich zag: ‘Marie, gaef mich dae krans,

 

Det ich hem dich bewaar tot later!’

 

‘Nae!’ wonks du mit 'ne malse lach

 

En bleefs mich in miin ougen kiiken...

 

Ich wees neet meer, waat 'ch deei of zag,

 

Ich veulde 't blood nao baoven wiiken...

 

Diin oug waas ouch zoo deep, zoo klaor -

 

Ne-waor, Marie, ne-waor?

 

 

 

Marie, wo is dae schoonen tiid,

 

Wo is dae bloomenkrans gebleven?

 

Och, hoe veul zaken zeen veer kwiit,

 

Die, mit dae wonjerschoonen tiid,

 

Veur eeuwig zeen e-weggedreven!

 

Waal schiint de zon, meer zoo'ne glans

 

Es toen, haet zi veur os verlaoren...

 

Waal bleuien bloomen in 'et kaoren,

 

Mer deenen os neet meer tot krans!

 

En waas de krans allein nog mer verlaoren...

 

Mer - wo is zelfs diin donkel haor,

 

Ne-waor, Marie, ne-waor?

Dit gedicht werd gepubliceerd in de bloemlezing van Joh. A. en L. Leopold, Van de Schelde tot de Weichsel. Neder-duitsche dialecten in dicht en ondicht, Groningen 1882, deel I, 408-409, in de tweede druk (Groningen 1906) 326-328. Het komt met slechts enkele varianten ook voor in het poëziealbum van Seipgens in het Nederlands Letterkundig Museum en Documentatiecentrum te Den Haag, waar het ‘1870’ gedateerd is en waaruit het is uitgegeven door Paul C.H. van der Goor, ‘Emile Seipgens in de Juffrouw Idastraat’, Veldeke 47 (1972) nr. 5/6, 14-16. Daar wordt de titel anders gespeld: ‘Nae waor, Marie, nae waor?’ Naar de eerste versie werd het nog eens afgedrukt in Veldeke jg. 28, nr. 154 (augustus 1953) 8-9, en naar de tweede versie werd het opgenomen in Mosalect. Bloemlezing uit de Limburgse dialectliteratuur, onder redactie van M. de Bruin, E. Coehorst, P. van der Goor, J. Notten en L. Spronck, Heerlen 1976, 265-266. Het gedicht dunkt ons te behoren tot het beste dialectwerk van Emile Seipgens.