Den erme miens, de slumste droet,
Dai kan dich kluut en klompe make.
Gift dai get aan op et stadhoes,
Dan dinkt dai: ‘Wat geleerde schnake!’
De klerke hubbe zoo verstanjd,
Wat mot eine raodsheer dan neet wete.
Det duit zie geljd. Det doon monéte.
En geit eine ermen duvel dood,
Dan mot dai oug waire begrave.
De köster löpt mit 't kruuts veurop
En die hem volge, motte drave.
Mer met eine rieke stap veur stap
Gaon zie de wasse kairs vertoesche.
En det veur geljd. En det veur boesche.
Den erme kumt in 't vagevuur,
Zien zeel moot lang dao blieve schmachte.
Dao weurd omtrinjt neet veur gebaijd:
Dai pongel, laot dai mer get wachte.
Mer 't zeelke van den hooge: koor-
Meziek en oetvaart duit et scheete.
Det is veur geljd. D'es veur monéte.
En dai de leedjes maakt op 't geljd,
Remunjse operas dörft dichte,
Dai haolt dao bie ein saort van eer
En zuut oug lachende gezichte.
Det dink weurd oug ternao gespeeld.
Eine zeuten troost, dai heurt er roesche,
D'es meer es geljd. D'es meer es boesche.
Dit gedicht wordt hier voor het eerst uitgegeven naar het handschrift van Felix Routs, in het bezit van de samensteller (zie de inleiding). Waarom de vroegere bezitter van dit handschrift, de heer E.C.M.H. Vrijdag te Haarlem, het gedicht niet heeft uitgegeven in zijn reeks ‘Onuitgegeven gedichten van Emile Seipgens’ in Veldeke, is onduidelijk; het behoort beslist tot de aardigste dialectgedichten in het hele handschriftje.
Met ‘kartoesje’ in strofe 6, vers 6, zijn patroonhulzen bedoeld.
Auteursrechtelijk beschermd