De akkoorden van het gemoed

[p. 122]

Emile Seipgens
De melankolie

Och, waat is 't Remunsje lève!
Wat me alle daag hie vinjd,
Altied ruuzing of gevreijel,
Kale bluf en Franse winjd.
Zeuk ig nao die aaj oprechtheid,
Die ig gewind waas in Remunj,
En ving tweedracht en geveinsheid
Haat en nied en valse vrunj,
Dan weer ig zoo melankoliek.

Wil ig mig gaon amuseere
In 't gezelschap van jong luuj,
Zonger geist zeen al heur farse
En gein ein is fonkel nuuj.
Zit me neet, mit laam te make,
Eine vremde reiziger drin
Dan hèèt me: ‘Wallee’ zoo sprèkwaord
Zonger kop, noch stert, noch zin.
Dan wer ig zoo melankoliek.

Drink ig doks ens tee mit dames,
Des ei schnatere es ein zèg:
En me heurt van nieks vertelle
Dan van kleijer en van mèg.
Entlik zingt ein aan de pjano
Ein romance geaffecteerd
Het heel publiek, det knipt zich uigskes
Mer op 't inj... applaudisseert.
Dan wèr ig zoo melankoliek.

Koup ig binnekort bie Rietjes
Of bie Kaatje mig en voos,
Dan kiek ig vol verwonjering
Op de nuuje werf en loos.
Zeen ig dao neet meer passage
En bedink ig daobie dan:
Waat die grap de stad geit koste,
Veur e sjtuk of drie, veer man.
Dan wèr ig zoo melankoliek.

Ig hub oug van al mie lève,
Veul gehalde van meziek;
Det Remunj get goods kos make
Daovan hèèt me mennig bliek.
Mer et wilt hie mer neet doere
Al waat good is, det weurd raar,
Zoo vernoom ig les d'historie
Van die gooi mer dooi fanfaar.
Dan wèr ig zoo melankoliek.

Zaoterdaags mevrouw, in 't vleishoes,
Mit ein humke vleis content,
Zeen ig daonao gaon sjtaon pinkele
Op de botter om 'ne cent.
Mer ze dreugt satiene kleijer
Es ze Zondaags wanjele geit,
Om heur hèr dao gaon heur kinjer
Es hansworsten aangekleid.
Dan wèr ig zoo melankoliek.

[p. 123]

 

Döks vertrekt ei burgermädje

 

En verheurt zich in Paries,

 

Wie zie schrieft geit et heur prechtig,

 

't Is dao ei klein paradies.

 

Kömt ze entlik trök es juffer

 

Met ein vèr op heuren hood,

 

Met glacees, ei parasölke

 

En 'ne rok, half zjwart, half rood,

 

Dan wèr ig zoo melankoliek.

 

 

 

Ig kreeg bie gratie van ‘de Volksvrunjd’

 

Oug ein Nava-o-é-boon.

 

Es et waor is, wat ze schrieve

 

Is gei kaore meer van doon.

 

'g Zat apaart et in ein heukske,

 

Al daag keek ig het plentjen aan,

 

Het kreeg zien zon, het kreeg zie water,

 

Mer gein boone kwame draan.

 

En ig wèrde zoo melankoliek.

 

 

 

Nao Maeseyck toe mit de feeste

 

Ging hie oug de harmonie,

 

Ig waas zoo blie wie einen ingel,

 

Want es lid waas ig oug daobie.

 

Wie veer saovens ginge sjlaope

 

Wees men os, ocherm, in 't sjtreu,

 

Wie ig smorges oet dèn houp kroop

 

Zoot ig van kop tot teen vol vleu.

 

(Parlando) Gezelschap! Heeren en Dames!

 

(Gezongen) En ig wèrde zoo melankoliek.

Dit gedicht werd naar het handschrift van Felix Routs voor het eerst uitgegeven door E.C.M.H. Vrijdag, ‘Onuitgegeven gedichten van Emile Seipgens IV’, Veldeke jg. 26, nr. 145 (februari 1952) 62-63. Het behoort door de vele toespelingen op actuele gebeurtenissen in Roermond, met name in strofe 4 (de aanleg van de nieuwe werf), strofe 8 (de propaganda van de liberale krant De Volksvriend voor een nieuwe boon, die het koren overbodig zou maken) en strofe 9 (een reisje van de Harmonie naar Maaseik), tot de meest gedateerde en daarmee minst toegankelijke dialectgedichten van Seipgens. Desalniettemin bevatten verschillende strofen aardige parodieën op het gedrag van de Roermondenaren. ‘Eine d'r in zitte’ (strofe 2, vers 5-6) is iemand in de maling nemen, ‘laammake’ (ibidem) is plagen, vervelen. Met ‘pinkele’ in strofe 6, vers 3, zal wel ‘pingele’ in de betekenis van afdingen bedoeld zijn: de mevrouw in kwestie, 's zondags in deftige satijnen kleren gehuld, staat 's zaterdags een cent af te dingen op de prijs van de boter. (‘Pinkele’ was een enigszins op honkbal gelijkend jongensspel.)