De akkoorden van het gemoed

[p. 120]

Emile Seipgens en Hendrik Pieters
In de waireld is ein kaigelbaan

Es ig mig amuseere wil,
Waat sjteit mig dan te doon?
Et is hie in Remunj zoo sjtil
En kaiglen is zoo schoon.
Ig raap mich dan de meiste paart
Zoo good ig kan bie ein,
En gaon nao Jean, dao hub ich aard
En bun ig nooit allein.

De waireld is waal groot en wied
Veur veulderlei plezeer,
Mer vindj geer dan oug pront altied
Ei lekker veuske beer?
Hie ooze Jean, dai zorgt dao veur,
Dai tapt oet Schillers vaat.
Hie hubt geer altied keus en keur,
Fien beyers, vers en aat.

Al wat geer in de waireld wins
Det hubt geer hie volop.
Ig pruim hie duks es eine prins
Mien keere botram op.
Hie hinkt jao ouch ‘de Waireld’ oet,
Det zuut toch eederein.
En det hie lekker weurd getoet
Det wet al groot en klein.

Gaot oug ins wiet de waireld in
Nao Brussel, Luuk, Paries,
Dao kriegt geer mer duks eine zin,
Mer maakt mig oug neet wies
Det et ug duks gein ganse tes
Mit mieten hait gekost,
En waas geer dan nog van de rest
Mit ins zoo veul verlost.

Es ig de keuning of de krans
Of alle nege vaig,
Dan laif ig oug es flokkre Frans
Mie glaas blieft vol en laig;
Mer kumt eine poedel tusse bei,
Ig drink toch aivezier.
Mer poedels op de dokterslei,
Dan sjmaakt et alt neet meer.

Det kaiglen is ein aardig dink,
Veer doon et in et klein;
Napoleon ein, dai gooide flink
De waireld ongerein,
Dai gooide negen, keuning, krans
In 't groot, zoo alle daag,
Mer eine poedel brook de kans
En brag hem van de sjlaag.

Veer doon waal neet in politiek,
Mer dit kumt veul te pas,
Want zeet ins kaiglen in 't publiek
Duks luuj mit groote last,
Die kaiglen neet op twee of drie,
Nai, alles en de rest.
Owee! en kumt er eine poedel bie,
Dan gaon zie op de fles.

De maidjes kaiglen oug al mit,
En 't is neet heur maneer
Es eine jong in 't hertje zit,
De meiste wille meer.
Die mikke dan op allemaol,
Duks velt er get waat sjteit,
Och, kinjer leef, det is eur kwaol,
Eine poedel brinkt ug laid.

[p. 121]

 

Oug hub ig neet mien beste vrunj

 

Op ei koeplet gedicht,

 

Ig hat er hie zoo van Remunj

 

Nog hongerd in 't gezicht.

 

Mer alles zait zich neet zoo vrie,

 

En zag ig waat ig weit,

 

Dan kwaam der duks eine poedel bie

 

En det, det waas mig laid.

Dit gedicht werd naar het handschrift van Felix Routs voor het eerst uitgegeven door E.C.M.H. Vrijdag, ‘Onuitgegeven gedichten van Emile Seipgens III’, Veldeke jg. 26, nr. 143 (october 1951) 22. Met ‘de Waereld’ werd een cafésociëteit bedoeld in de Neerstraat, gelegen waar later de inmiddels afgebrande drogisterij Leenarts gevestigd was. Uit strofe 3, vers 5, valt af te leiden dat daar een uithangbord met een wereldbol hing. Aangezien het gedicht door Emile Seipgens en Hendrik Pieters samen werd geschreven, moet het vóór 1864, het overlijdensjaar van Pieters, ontstaan zijn. ‘Ein veuske beer’ (strofe 2, vers 4) is een glas bier, ‘ein tes mit miete’ (strofe 4, vers 5-6) is een hoop geld (‘miete’ zijn kleine koperen munten), ‘laeve es flókkere Frans’ is blij, uitgelaten, opgetogen zijn.