Emile Seipgens
Remunj
Wo Maas en Roer te zaam verbonje
Heur gölfkes veure leeger aaf,
Wo meer plezeer ich höb gevonje
Es ooit en anger sjtad mig gaaf,
Wo vrundschap is gans algemein
En insgezind oug eederein
Wo hoog verheven Stoffel sjteit
En waakzaam os steeds gade sjleit
Dao weegde ins mie mooder mig
O! schoon Remunj, wie min ig dig!
Gein schmeigeleers kan me hie vinje,
Remunjse jonges zeen opreg,
Wille door schien neemes verblinje
Zeen altied löstig, mer neet sjleg,
Galant veur dames oug altied;
Mer drieft de spot mit heur neet wied;
Want zie zeen oug veur neemes bang
Verdrage onreg nooit heel lang,
Wèm ziene man op tied neet sjtong
Det is geine Remunjse jong.
Oug oos mètjes en oos vrouwe
Zin excellent, beminlik leef;
Wè ein Remunjse vrouw kan trouwe
Zal zeen, det ich neet euverdreef,
Dèn ingel troe hilt daag en nacht
Deep in heur zeel veur os de wacht;
Getroew in veurspood en verdreet
Blieft ug zoo'n vrouw, vergèt et neet!
Gelökkig hè, dè door den trouw
Zich bindj aan ein Remunjse vrouw.
Bewaar dan God door alle tieje
Oos leef Remunj, det plekske grondjd;
Laot nooit deez sjtad door rampe lieje
Mer veurspood zwève altied ronjd.
Is het dan ins mit mig gedaon,
Mot ig tot as weer euvergaon,
De letste wins is dan aan dich
Mien leefste sjtad zeker gerich:
Bewaar ouch God, nao mienen dood
Mien schoon Remunj veur alle nood.
Dit gedicht werd naar het handschrift van Felix Routs voor het eerst uitgegeven door E.C.M.H. Vrijdag, ‘Onuitgegeven gedichten van Emile Seipgens II’, Veldeke jg. 26, nr. 142 (augustus 1951) 12.
Volgens H. Smeets (ibidem) is het een vrije bewerking van het zogeheten Westfalenlied van Ritterhaus-Peters, dat begint met de woorden ‘Ich möcht' den Rhein, den stolzen, preisen’. ‘Sjmeicheleers’ (strofe 2, regel 1) zijn vleiers.
Auteursrechtelijk beschermd