De akkoorden van het gemoed

[p. 117]

Emile Seipgens
Lofzank op Remunj

Me sjprikt van Londen, Brussel, Paries,
Mer mit Remunj kan me ze neet vergelieke.
Remunj det is jao ei klei paradies,
En vinjd op ärde neet meer ziens gelieke;
Want Remunj weurdt toch zoo groot, zoo riek, zoo net,
Wie me jao kan lèzen in oos nuij gazet.
Sjoon fabrieke langs de nuje Boulevard,
Winkels, magaziene vol van good en waar.
Och, Remunj, doe sjoon sjtad
Wie höb ich altied dich zoo leef gehad.

Es geer veur eur pleizeer ins wanjle gaot,
Verget dan neet de boulevards of walle,
Want dan reskeert geer minstens neet, op sjtraot
En op heur sjtein te sjtruuklen en te vallen.
Societeite vinj ich saoves mit de macht
Wo me zich zoo vreis'lik amuseert en lacht;
En nao aafluip van soirees van d'harmonie
Dans ich döks, aoh! zoo plezeerig tot half drie.
Och, Remunj, plezeerge sjtad enz.

Dao likt ein heel nuuj brök euver de Maas;
Hie zeen trottoirs, nuuj sjtraote en kanale;
Nuuj, de kapotte kätel aan de gaas
En 't kopgeljd nuuj, dat veer bald gaon betale,
Nuuj is veemert, telegraaf en postkantoor,
Commissaris nuuj, en sjötterie majoor,
Nuuj besjloete van gedeputeerde sjtaot
Nuuj, de börgemeister en den heele raod;
Och, Remunj, doe nuuj sjtad enz.

[p. 118]

 

En van verdeildheid in de sjtad Remunj

 

Daovan hät me jao nooit hie heure sjpräke;

 

Hie vinjd me nieks es politieke vrunj

 

En nieks kan hie die einigheid verbräke;

 

Heel fatsoendelijk veur börger en veur boer

 

Klinkt hie de gazette-taal langs Maas en Roer.

 

En is men ein van de deftigste oetsjtriekers

 

Zeet, dan sjrieft me frans en ongerteikend... X!

 

Och, Remunj, doe nuuj sjtad enz.

 

 

 

Remunsje raodsluuj weite van bescheid

 

Om alles good te plooie en te sjikke:

 

Zie wäre veur de zitting veurbereid

 

En hoove dan mer jao of näe te knikke.

 

Minstens ens in 't jaor, es me moot sjtumme gaon

 

Krieg ich ei vesietje van meneer Kaplaon.

 

En mit sjtumme nao die heeren hunne zin

 

Red ich et gelouf en trek den hemel in.

 

Och, Remunj, doe hellege sjtad enz.

Dit gedicht is naar het handschrift van Felix Routs voor het eerst uitgegeven door E.C.M.H. Vrijdag, ‘Onuitgegeven gedichten van Emile Seipgens (1837-1896) in 't Roermonds dialect’, Veldeke jg. 25, nr. 141 (juni 1951) 59-60. De spelling van Seipgens is onveranderd gelaten. Het gedicht is vol ironie. Voor een goed begrip van strofe 4 is het van belang te weten dat rond 1875 in de Maas- en Roerbode regelmatig felle polemieken verschenen die slechts met X ondertekend waren. Volgens een mededeling van Felix Routs zou het om mgr. Jean Christoph Rijkers, de directeur van het Bisschoppelijk College, gaan. Aan het eind van zijn leven moet deze dan nog een felle polemiek over de Nederlandse Opstand gevoerd hebben met de Leidse historicus prof. P.J. Blok, een polemiek die zelfs de landelijke pers haalde.