De akkoorden van het gemoed

[p. 115]

Emile Seipgens
Uit vroeger dagen

Ja, 'k denk van daag zoo gaarne nog
Aan vroeger dagen uit ons leven;
Ik was een knaap van twalef jaar,
Gij waart een blozend kind van zeven.

Geen dag der gansche week ging om
Dat wij niet vrolijk zamen speelden;
Wij liepen, juichten, dansten blij,
En 'k weet nog dat we ons nooit verveelden!..

Des avonds, in den wintertijd,
Leerde ik u 't A B C en 't spellen;
En was het lange leeren om,
Dan ging uw moeder aan 't vertellen.

En eindlijk werd 't Sint-Nikolaas!...
Gij woudt een kleedje, blaauw met strepen;
Ik wist reeds wie Sint-Niklaas was,
Gij hadt het schalks ook half begrepen!

Gelooven kondt gij 't niet, dat hij
Op stoute kindren zich kwam wreken;
Gij wildet hem zoo gaarne eens zien
Hoe hij er uit zag, hem eens spreken!

Uw moeder had me een misgewaad
En eene bisschopsmuts gesneden
Van bordpapier en klatergoud,
Om me als Sint-Nikolaas te kleeden.

'k Droeg op den rug een grooten kraam
Vol speelgoed en vol lekkernijën;
Zoo wilde ik 's avonds bij u gaan
En u op 't onverwachtst verblijën.

[p. 116]

 

Ik kwam - doch gij werdt daadlijk bang,

 

En gij begont bijna te weenen....

 

Doch eindlijk werdt ge meerder koen

 

En snuffeldet eens om mij henen;

 

 

 

Een lachje kwam op uwen mond...

 

Gij riept met blijde, schalksche zinnen:

 

- Want gij bemerktet wel wie 't was -

 

‘Sint-Niklaas, 'k zal u steeds beminnen!’

 

 

 

Vervlogen is reeds lang die tijd.....

 

Maar uw belofte heb 'k onthouden,

 

Dat gij mij altijd minnen zoudt! -

 

Lief meisje, hebt gij woord gehouden?

Dit gedicht, dat ons een impressie geeft van de Sinterklaasviering in een Roermonds gezin in de eerste helft van de vorige eeuw, is een van de dertien gedichten die Emile Seipgens bijdroeg aan de bundel Keuze uit dichtstukken van het Letterkundig Genootschap ‘De Lelie’ te Roermond, Roermond 1858, 89-91. We konden niet achterhalen wie de persoon, eertijds ‘een blozend kind van zeven’, is aan wie het gedicht is opgedragen.