De akkoorden van het gemoed

[p. 103]

Hendrik Pieters
Eene mislukte voorlezing

Mijn vrienden! het is geen gemakkelijke taak
Te dichten of verzen te maken;
Want, weet ge aan het rijmwoord, o lastige zaak!
Ook taamlijk knaphandig te raken:
Dan is de gedachte toch altijd de pit
Waar 't sierlijk bekleedsel als bijzaak om zit.

't Is heden, in onzen vertrouwlijken kring,
O jammer! mijn beurt om te lezen;
'k Blijf stomp hoe ik peins en mijn hersens ook wring,
En 'k vind ook geen lor van voor dezen.
Ik bid en ik gil aan de Musen om stof,
'k Voel suizing en duisling - mijn geest blijft nog dof.

Hoe dank ik de goden, dat ik van dit werk,
Van poëterij, niet moet eten; -
O Hemel! de soep werd dan zeker niet sterk,
De boter op 't brood wel vergeten;
En vraag eens der Musen om boter en soep...
De maag wordt niet beter, na 't ijdel geroep.

't Is waar, tot de schande van 't menschlijk geslacht,
Dat dichters zoo veel moeten derven;
Ja, reeds hebben dichters het zoo ver gebragt,
Al dichtend in kommer te sterven.
O dichtkunst! zoo hoog van den hemel gedaald,
Wat wordt ge toch laag op deze aarde betaald!

Een dichter! - dat is toch een man van fatsoen,
Dient netjes en deftig te leven;
Een stuk op zijn broek en een lap op zijn schoen,
Dat is toch een beetje daarneven;
De kraag op zijn rok mag niet smerig of vet,
Ook past hem een glimmende hoed en geen pet.

[p. 104]

 

Een dichter bezingt toch wat schoon is en goed;

 

En 't schoone geslacht, waar wij weten

 

Dat keurig toilet zooveel indruk op doet,

 

Werd nooit in zijn zangen vergeten;

 

Doch, 't schoone geslacht, dat hij nimmer vergeet,

 

Ai! - 't acht niet zijn zang en het minacht zijn kleed.

 

 

 

Een dichter bezingt ook, 't mag immers wel zijn,

 

't Geliefkoosde sap van de druiven:

 

Eilieve! - nu roem eens en prijs maar den wijn,

 

Met zelden een glas in je kluiven;

 

En toch, doet één lekkere flesch je méér goed,

 

Dan véél slappe koffij of thee het je doet.

 

 

 

Een dichter zweeft gaarne in een hoogere sfeer,

 

De lucht wordt daar fijn en meer zuiver;

 

Daarom mint hij echte manilla's zoo zéér -

 

Maar rookt er van tien om een stuiver.

 

En toch zijn de geuren zoo zoet van zijn lied,

 

Dat vaak uwe ziel ze met wellust geniet.

 

 

 

Wee, wee u o drukker! van menige vrucht,

 

Bij Musen in slaaplooze nachten

 

Door dichters geteeld, onder menige zucht,

 

Soms rijke en zéér diepe gedachten.

 

Ach, vrienden! de drukker, hij schat het gedicht

 

Bij 't vel, bij den regel, of ook bij 't gewigt.

 

 

 

Doch waar zal het heen? - 'k zit hier neer met het doel

 

Tot schoone gedachten te raken;

 

Een dichtstuk vol geest en vol kracht en gevoel,

 

Kon 't zijn, voor 't Genootschap te maken.

 

Neen! 't gaat niet, mijn geest is verward en berooid,

 

'k Heb wel eenig rijm doch geen dichtstuk voltooid.

Dit vers over het dichterleed, dat blijkbaar van alle tijden is, geeft ons tevens een kleine impressie van de gang van zaken tijdens de maandelijkse bijeenkomsten van het letterkundig genootschap ‘De Lelie’. Het is overgenomen uit de Keuze uit dichtstukken van het Letterkundig Genootschap ‘De Lelie’ te Roermond, Roermond 1858, 42-44.