Van de Kalkoen.
DEse Kalkoensche Hoenderen hebben haer naem naer Calicut in Indiën, van waerse eerst zijn her gekomen: zijn seer quaedtaerdigh, en boos van natuur, als men met de mondt fluyt, ofte een roodt kleedt voor de oogen houdt, wordense (insonderheyt der Hanen) soo seer tot toorn ontsteecken, dat de lel, die haer op de nebbe sit, en kort ineen getrocken is, wel viermael soo langh, en roodt (gelijck oock alle de andere quabben om den hals hangende, en te vooren uyt den blauwen sich vertoonende) als bloedt worden; dan setten sy den staert om hoogh in 't rondt, en alle de andere veeren over eynde, schrabbende met de vleugels tegen de aerde; de Hanen een Iaer oudt wordende, krijgen een baerdt, die haer op de borst tusschen de veeren uythanght, wordende somwijlen een span langh.
In Africa vindt men dese Hoenderen gespickelt, met menigerley gespickelde verwe, dewelcke Meliagros genoemt worden, na de Susters van Meliager die (soo Ovidius beuselt) in Kalkoenen verandert wierden. Sy paren somwijlen met de Pauwen, den aerdt daer van is overschoon. Sy broeden in de Lente. Maecken weynigh werck van haer Ionghen. Men heeftse eerst uyt Africa in Italien overgebracht, en aldaer beginnen te eeten.
Kosten veel van voeren, en opbrengen, maer haer vleesch is soo delicaet, dat het dient tot Vorsten, en Heeren Bancketten, en Bruylofts-tafelen, om de leckere tongen te voldoen.
Eertijdts wierdense van de arme lieden, doen de leckeren smaeck van haer vleesch noch aen een yeder niet bekent was, aen de Afgodin Isis Tithonia opgeoffert.
Auteursrechtvrij