Van de Wesel en Bunsingh.
DEn gemeenen Wesel is ros op den rugh, selden geelachtigh, ende ontrent den krop altijdt wit. Sijn lijf is langh en dun, de staert kort, heeft korte beenen, ende is in de mondt met scherpe tanden gewapent.
Albertus schrijvende van de witte Wesel ofte Ermijn, seght dat het een wit Dier is, van gedaente en gestalte als een Wesel, zijnde aen het uyteynde van den staert heel zwart, heeft kleender tanden als de Muys, een kleyn hart, doch groot naer proportie van andere diergelijcke Dieren.
Sy worden over al gevonden, doch ten voornaemste in de Noortsche Landen.
In Mauritania zijn sy heel groot, maer aldergrootst in het gebiedt van Tartesus, een Stadt buyten de Zuylen van Hercules.
In Java onthouden sy haer in bosschen.
Gemeenlijck verbergen sy sich in holen, de kloven van de klippen, in Hoy-bergen, en Stallen.
Dese Dieren zijn seer schadelijck voor de Hoenderen, Endt-vogels, Duyven, en diergelijcke.
Want sy graven, bijten, en kruypen in de hocken, de eyeren uytsuypende, en zijnder Iongen, die haer niet ontvliegen, ofte ontloopen konnen, eeten sy op. Hy is een weynigh grooter als den Eeckhoorn.
Sy eeten oock Muysen en Mollen, en loeren seer sneedigh op de Vleermuysen, om die te vangen. Ia selfs de Slangen, als sy die konnen bekomen, sullen sy vangen en op-eeten.
Het bloedt van doode Beesten suygen sy uyt, en vallen op de begraven Menschen, haer de oogen uytruckende. Daer isser een gesien, die een Haes in den muyl hadde.
Met den Raven en Kraey heeft hy vyantschap, door dien hy, als hy daer maer by kan komen, haer eyeren uytslorpt. De Hoenders sterven by na, als sy den stem van den Wesel hooren.
Als hy sich versien heeft met een tacxken van den sonchus ofte rute, soo derft hy vechten met Katten, en Slangen: maer hier van ontbloot zijnde, wordt overwonnen.
Haer aert en eygenschappen zijn dese: dat sy naer Musschus riecken, als sy in de Velden en Bosschen een vry leven leyden: in verwe en hoedanigheden uyterlijck veranderen, als sy out worden.
Sy doen haer jongen door seecker kruyt het verlooren ghesicht weder krijgen: en worden oock licht getemt. Sy maken haer holen met twee openingen, van welcke den eenen naer het Noorden, ende het ander na het Zuyden streckt.
Haer Ionghen verplaetsen sy dickmael op een dagh.
Haer beeten zijn doodelijck, door dien sy meenighwerf dul werden, hier om zwellen de uyers der Koeyen, als sy daer aengesogen hebben.
Aristides Lokrenser, als hy van dit Dier gebeten was, is gestorven.
In de Genees-konst, heeft haer vel, bloedt, lever en herte, verscheyde nuttigheden.
Auteursrechtvrij