Het licht

[p. 72]

II.
Herinnering

Hoe innig was het geuren van
de bloeiende seringen,
dien avond, dat, als purper haar,
de groote tuilen neerwaarts, zwaar
van regen hingen.

Als weleer tokt in d'avondlucht
getiktak van een molen...
Och! hoe komt nu herinnering
benevelen de mijmering
van wie ging dolen!

En alles is nog zooals toen...
Het is of niets verjaarde,
of elke boom, dien heelen tijd
die was vergaan, de heerlijkheid
zijns lichts bewaarde.

Een vogel zingt - als toen - in 't loof
dat opwaarts is aan 't duisteren;

[p. 73]

 

en wijl ik zang'rig liedje hoor,

 

gaat menig klank voor mij te loor

 

bij 't angstig luisteren.