Het licht

[p. 66]

XX.
Klacht

Gij kent het leed niet dat er schuilt
in 't hart dat rustig u aanhoorde,
noch hoe het soms van wanhoop huilt
om kleine, onbegrepen woorden

die 'k fluister uwe blijheid toe,
wanneer ik, schuchter, ongeweten,
berustend toch en vragensmoe,
de diepte uwer ziel wil weten.

En als zelfs gij een menschenhater
noemt hem, die om wat vrede vraagt
gelijk een beedlaar om wat water,

wie zal dan in 't allerbooste
en droefste uur dat weldra daagt,
o ziel! mijn kranke ziel vertroosten?