Het licht

[p. 63]

XVIII.
Middag

De tuin ligt stil in schril, wit licht,
en al de boomen dragen het gewicht
der zonne in een symfonie van groen.
Mij brandt de lucht gelijk een heete zoen
van diepen wellust, en terwijl ik schouw,
de oogen half-geloken, in het blauw,
't oneindig blauw der onbereikbre lucht,
hoor ik, als in de verte, een stil gerucht
dat zacht- en zachter wordt, haast niet te noemen,
't gegons der bieën langs de vele bloemen.
Papavers branden in het zwoele uur
in roode vlammen langs den naakten muur,
alsof er vuur uit hunnen kelk ontbloeit.
Is er nog iets, een boom of bloem die groeit
in deze stilte, wijl de dorpsklok luidt
zoo ver, als kwam haar klank van uit
een diepte die het licht niet kennen wil.
Mijn geest is moe... Het is zoo stil... zoo stil.
O! was er iemand wien ik klagen kon
't vervelend wee dier heete zomerzon!

[p. 64]

 

een enkel goedig wezen, dat verstond

 

dat mij die stilte pijn doet als een wond!...