Het licht

[p. 56]

XII.
Parabel

Ik ook, ik voel mij een verloren zoon,
die ziek van diepen wellust, vol verachting
is voor dees tijd en in de ziel betrachting
gevoelt om terug te keeren naar de woon,

waar, hopende in zalige verwachting,
iemand die smartenrijk is en gewoon
van goed te zijn, schenken zou, met een toon
van weemoed in de stem, veel pijn-verzachting.

Ik heb zoo lang gezocht en niet gevonden,
in geen land dezer aard, de blijde woning
waar een die goed is mij verwachten zou...

Ik heb met geur'ge rozen 't hoofd omwonden,
en blij genoten onder die bekroning
vergetelheid van nutteloos berouw.