Het licht

[p. 54]

X.
Beatrix

Zie! 't is Beatrix die in d' avond daagt
gelijk een blanke schim, - en 't blijde blozen
der lucht glanst in haar oogen, die bij poozen
zoo weeïg zijn alsof er smart in klaagt.

En in den avond denkt zij aan het brooze
en wit geluk van vrouw te zijn en maagd,
zij, die in haar helblonde haren draagt
de reinheid en den liefdelust der rozen.

De nacht komt en omwuift de liefde-klachten
van wie zou graag en teeder minnen wou,
en zonder liefde rozen kleurloos achtte...

Dan sluimert ze in, en droomt zichzelf de vrouw,
die eens in sterrenvolle zomernachten
het lief zal zijn van wie nooit lachen zou.