Het licht

[p. 53]

IX.
Walkure

Zoo dikwijls in de somber-grijze uren
van wee, denk ik aan u, en voor mijn oogen
rijst gij als 't beeld der slapende Walkure
verlost door 't willen van mijn machtig pogen.

Maar is dat niet een droom, mijn hoop geen logen?
en zoo gij sluimert tusschen hemelvuren,
is niet mijn wil omringd met sterke muren,
van angst en twijfel, die geen moed gedogen?

Heeft niet het droeve zicht van uw ellende
mijn stap vertraagd die tot uw licht wou gaan,
en heeft de stem van een die 't leven kende,

wanneer hij opklom langs de stijle baan
niet vaak gesmeekt om het gelaat te wenden
en rust te zoeken in zijn eigen waan?