Het licht

[p. 51]

VII.
Koning

Ik ben de koning van dees lusteloozen tijd.
Mijn onderdanen zijn de loome dagen;
verveling heeft mijn zware kroon gewijd
die 'k onvermoeid met diepen ernst wil dragen.

Ik zal, noch aan wie mint noch aan wie lijdt,
de kleine aalmoes van een troost gaan vragen,
maar 'k zal mijn rustelooze gang vertragen,
wanneer de dood langsheen mijn wegen schrijdt.

Mijn rijk heeft geene grenzen, geene stranden,
mijn eeuw'ge tocht geen einde, geen begin:

al smeeken mij met opgeheven handen
mijn onderdanen om des levens zin,

ik blijf de koning van mijn eenzaam landen
en 'k wil de liefde niet als koningin.