Het licht

[p. 44]

II.
Nazomer

Dat is de allerlaatste kracht des zomers
die opvlamt in zijn helsten gloed, en mij,
die 't al bezie met 't droeve oog eens droomers,
wordt het bewust: reeds is de herfst nabij.

Want zie: in morgend-atmosfeer verhit
door zon met smettelooze lucht omblauwd,
tusschen nachtschoone en goudbloem grijs bedauwd,
en hooge floxen van het puurste wit,

rijst slank de zonnebloem op leen'gen stam
die, keerend, 't vlam-gezicht gaat richten
zoo liefdevol naar 't licht der zon. O! kwam
nu mij ook slechts een enkle straal belichten,

nu 'k in den zomer van het leven treed,
ik zou gelijk dees bloem mijn harte wenden
naar 't allerlaatste licht, als een die weet
dat alles broos is wat voorheen hij kende.