Het licht

[p. 23]

IX.

Uw woord klinkt angstig als het ver gezoem
van wind in dennenwoud, als nog niet viel
de sluier die omhult hel-naakte ziel;
maar 't kan ontbloeien als een lentebloem

en worden, door het licht dat er op viel
van uit uw eigen hart, een woord van roem
dat zingt wat ik slechts bevend noem:
uw eigen schoon, één golving van de ziel.

Maar 't woord is zoo onstofflijk dat alleen
beelden geboren worden die niet de oogen
des lichaams maar alleen de ziele ziet,

zoodat, verloren in dien droom, niet een
verklaren kan of in die schijnbre logen
het woord in ziel of ziel in woord vervliet...