Het licht

[p. 19]

VII.

Zoo was het beeld dat kwam tot mij
gedaald in vroegen herfst, van uit
een lucht als bleeke blauwe zij
gespannen, en waarlangs 't geluid

der koele najaarswinden gleed
van wei tot wei, van boom tot boom.
De zon scheen innig en ik weet
niet of het waarheid was of droom

die mij omruischte, ook niet hoe
het kwam, maar 'k weet alleen hoe licht
het was, en 'k werd tot weenens toe
bewogen door dit vroom gezicht.

En heilvol volgde dag op dag
in 't zelfde licht, aleer ik in
mijzelven las hoe 't geen ik zag
het beeld was eener eerste min.

En toen voor goed was uitgebrand
des herfstgouds allerlaatste genster,
en ik mijn licht zocht over 't land
door 't mistig, zwaar-bedoomde venster,

[p. 20]

 

zijn in het grauwste winteruur

 

dat weemoed brengt en droefheid baart,

 

haar vreemde oogen weer in 't vuur

 

ontloken van mijn grijzen haard.

 

 

 

...Totdat de voorjaarszonne kwam

 

en op mijn duister aangezicht,

 

moe van veel peinzen, weer de vlam

 

ging schijnen van haar gulden licht.