Het licht

[p. 18]

VI.

Was al haar glorie dan maar ingebeelde,
toch heeft één straal slechts van haar licht-gelaat
den wreeden bloei gedood, dien wilde haat
rondom haar brooze, blijde schoonheid teelde.

En zwijgend, als met een gebaar dat streelde,
heeft ze in de plooien van haar wit gewaad
gekoesterd elke dorre levensdaad
tot rijkdom van een nooit-vermoede weelde.

En even buigend als een twijg naar voren,
die zwaar van bloemen weegt een zomerdag,
heeft zij gesproken, in haar droom verloren,

van een geheim dat niemand weten mag
en van een liefde die niet werd geboren,
zoodra een menschenoog haar glorie zag.