Het licht

[p. 15]

IV.

Zij is gekomen in den zonnigen tuin
van mijn verlangen, als de boomen bruin
en rood en goudgevlekt te pralen stonden
in het hoogheerlijk licht, als zooveel wonden
waaruit het leven van den zomer vlood.
Zij is gekomen midden in den dood
van al wat mooi en blij was, en in 't brooze
gebloei der najaarsbloemen en der rozen
die hunne liefde uitbloeien met hun bloed,
in 't zingend licht van hun supremen gloed,
den allerlaatsten van hun laatste dagen.
Zij is gekomen uit de kleurige lagen
waarop het licht van mijn verlangen woog;
zij droeg als krans een ijle regenboog
die zacht naast haar opdoemde langs de wegen
als een triomfpoort van verzoeningszegen.
Zij is gekomen, en zij bracht het Licht,
het heerlijk Licht van haar gods-aangezicht,
voor mij, voor mij alleen en mijn verlangen;
en langs het koudig-bleeke van haar wangen
is er geen enkele heete traan gevloeid
voor al het mooie dat was uitgebloeid.

[p. 16]

 

Zij is gekomen, zij die in de vouwen

 

van haar wit kleed de smart van vele vrouwen

 

en vele liefden als een offer draagt,

 

de moeder van veel leed en toch nog maagd.

 

Zij brengt de groote liefde, de gewijde,

 

met 't helle licht dat in zijn medelijden

 

alles vergeven en vergeten moet.

 

Haar liefde is geen passie rood als bloed,

 

haar mond geeft geene zoenen die verbranden,

 

de zachte streeling van haar witte handen

 

trilt door mijn lichaam niet als laaiend vuur,

 

en in haar oog gloeit niet het wrekend uur

 

der vreemde, onvergeetbre passiedagen.

 

Zij is gekomen, lijdzaam in het dagen

 

van 't geen zij zelve was: het heerlijk Licht...

 

En ik begreep dat nooit haar bleek gezicht

 

in andre kleurenglans zoo open droomen

 

dan die nu straalt langs moede najaarsboomen.

 

Zij is gekomen en haar maagd-gelaat

 

maakte mij mooier elke levensdaad

 

en elke liefde, elk gevoelen vromer,

 

zooals een herfst geboren zonder zomer.