Verzamelde gedichten

[p. 294]

Uit Heine's ‘Heimkehr’

Geen ster breekt in de stormnacht
de mistige hemel door;
ik volg onder kreunende bomen
door 't bos een zwijgend spoor.

Ik zie van ver dat een lampje
in 't verlaten jachthuis straalt;
het moge mijn oog geleiden,
als maar mijn voet niet verdwaalt.

Want daar zit de blinde grootmoeder
in haar fauteuil van leer,
als een beeld van steen onbewogen
en spreekt, zucht zelfs niet meer.

Scheldend snelt door de kamer
de boswachterszoon met rood haar,
en werpt zijn geweer de vloer langs
en lacht en vloekt door elkaar.

Er zit een blond meisje te spinnen,
moegeschreid is haar mond,
jankend kruipt tegen haar voeten
haar vaders herdershond.