Verzamelde gedichten

[p. 255]

[Wie is het, die zoo hoog gezeten]

Wie is het, die zoo hoog gezeten,

zoo diep in 't grondelooze licht,

van tijd noch eeuwigheid gemeten,

bestaan kan zonder tegenwicht?

Wie is het eenig middelpunt

en d'oorsprong van zoo vele goeden,

de ziel van alles, wat gij kunt

bevroen, of nimmermeer bevroeden?

Dat's God! Oneindig, eeuwig wezen

van alle ding dat wezen heeft,

vergeef het ons, als tong en teeken

en als verbeelding ons begeeft,

want ieder draagt zijn eigen naam

behalve Gij. Wie kan U noemen?

Onz' uitspraak, zwak en onbekwaam,

kan zonder schennis U niet roemen.

Uzelf bekend en niemand nader

zijt Gij alleen dan die Gij zijt:

der eeuwigheden glans en ader,

der glanzen glans in eeuwigheid.

Het zien van U zou perk en peil

van ons vermogen overschrijden;

laat ons voor 't ondoorgrond'lijk heil

met d'eng'len U den lofzang wijden.

[p. 256]

 

Heilig, heilig, nog eens heilig,

 

driemaal heilig: eer zij God.

 

Buiten God is 't nergens veilig.

 

Heilig is het groot gebod.

 

Zijn geheimenis zij bondig.

 

Men aanbidde zijn bevel.

 

Dat men 't overal verkondig'!

 

Al wat God behaagt, is wel.

Naar Vondel