Verzamelde gedichten

[p. 206]

Satyr en Christofoor

Neen, Christofoor, 't onstuimig water dat
Een stroef-gespannen vaart van blauwe plooien
Rondom je knieën trok, dat heeft je niet
Het waden zóó bemoeilijkt -, noch de visch
Die telkens tusschen je enkels glipte en doorschoot -,
Noch 't kind dat op je schouder zit - ach neen.

Maar toch, nu, aan den oever, leun je zijwaarts
Machteloos steunend op je stok, de knuppel
Als een knoestige kruk in je oksel drukkend,
Je woest hoofd hangt omlaag, je gromt, je baard
Schokt op het zwoegen van je borst -

Neen, neen,

Zwijg maar, ik ken die zwakheid ook, ik weet
Wat 't is, ach Christofoor, wat het beteekent
Wanneer eensklaps twee ronde kinderhandjes
De stoppels van je ruige wang vastgrijpen -

Je hoeft die traan voor mij niet te verbergen.