Verzamelde gedichten

[p. 187]

Jacques

Voor O.v.d.B.

Een matte glans van blauwe veeren gloeit
Langs zijn glad haar, ter weers-zij van de scherpe
Scheiding. Op zijn gelaat de lampen werpen
Een vreemde bleekheid die, gepoederd, bloeit.

Bonte confetti wordt dwarlend gesproeid,
De gasten lachen, de instrumenten snerpen -
Hij zal met laatste geste alles verwerpen
En tot mij komen -, want hij is vermoeid.

Wij zijn vermoeid en dorsten naar den dood.
Wij hoorden God niet lachen als wij lachten,
Maar als wij vloekten 't geel licht en 't geel brood -

Maar waarom dood? Wat nut als wij God brachten
Ons hart: gebroken harten zijn niet groot.
Laten we dansen, dansen maar - en wachten.