Verzamelde gedichten

[p. 117]

Vormenaant.

[p. 119]

Houtsneden

[p. 121]

Satyren Christofoor

‘Ach, Christofoor, vertrouwder
In 't water dan op 't land,
Til het kindje van je schouder,
Geef zijn handje me in de hand;
Ik wijs het in de bosschen
De bronnen en de mossen,
De vogels en de vossen,
De slang, den haas en 't hert -’

Maar Christofoor, op den oever,
Leunt zwijgende op zijn kruk,
De stroom was stroef, maar stroever
Zijn de tranen van geluk:
Nooit was een bedding weeker,
Nooit waadde hij zoo onzeker,
Want nooit nog, nooit nog streek er
Een handje hem door het haar -

De satyr nadert ijlings
Door het ritselende riet,
Hij ziet het kind dat schrijlings
Op den reus naar hem omziet -
Hij die langs alle wegen
Zijn lusten had verkregen,
Biedt nu, schuw en verlegen,
Een handvol bessen aan -

[p. 122]

 

't Kind heeft zijn hand genomen

 

En 't houdt wat het eenmaal houdt,

 

De satyr kan niet ontkomen,

 

Hij danst nooit weer in het woud -

 

Zoo sterk werd zijn hand gegrepen,

 

Dat het sap der stukgeknepen

 

Vruchten in roode streepen

 

Neerdrupt van pols naar poot -

 

 

 

O Christofoor, o satyr,

 

Uw woede en vlucht zijn getemd,

 

Men vindt op land of op water

 

Een klein geluk dat klemt:

 

Voor Christofoor ondoorwaadbaar,

 

Voor den satyr ongenaakbaar,

 

Voor mij, ach, onaanraakbaar

 

Wegzingend door mijn lied -