Verzamelde gedichten
(1990)–Martinus Nijhoff–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 95]
| |
Verspreide gedichten
| |
[pagina 97]
| |
Occasio post est calva- Zij liepen te saâm over 't paadje,
Weg-kronkelend in 't verschiet;
't Was stil. Er bewoog zich geen blaadje.
Zij beiden - ze spraken niet. -
Hij was een vent als een eike,
Een kèrel als een boom;
Zij was een bedeesd, zacht meid'ke
Vol maagdelijke schroom.
Zij liepen te saâm over 't paadje -
't Was stil om hen heen, niemand sprak;
En toch voelde geen van beiden
Zich heelemaal op z'n gemak.
Had pa niet, van 't aardige Jansje
Aan moeder eens ronduit gezeid:
‘'t Is een aardig stelletje, gansje,
Die komme d'r wel, da's geheid.’
Nu liepen ze saâm over 't paadje
En 't gewichtig minuutje was daar -
‘Zeg, Jansje!’ Ha, 't was begonnen,
Maar helaas nog in lange niet klaar.
‘“Wat is er?”’ vroeg Jans, toen hij hokte,
‘“Zeg, zei je wat, beste Piet?”’
‘Ja, Jansje, ik zei: zeg Jansje,
Maar meer, tot nu toe, zei ik niet.’
| |
[pagina 98]
| |
‘“En wat, wat wou je dan zeggen”’
Vroeg ze weer, en ze greep zijn hand -
‘Och - dat boer Krelis z'n egge,
Nog staat daar op 't land.’
Ze liepen te saâm over 't paadje,
Weg-kronkelend in 't verschiet.
't Was stil. Er bewoog zich geen blaadje
Zij beiden - meer spraken ze niet. -
Zoo zijn ze bij haar huisje gekomen:
Ze waren er al te gauw;
Daar hebben ze afscheid genomen -
En ieder, op zijn wijz', had berouw.
En hij, op z'n lippen zich bijtend,
Liep vlug naar zijn huisje toe - dra -
En zij, 't zichzelve verwijtend,
Keek droevig hem achterna. - -
|
|