Verzamelde gedichten

[p. 63]

Boehme

Ik eet het brood weer van mijn tinnen bord,
En drink weer water uit mijn kroes van tin -
Het licht stroomt door de hooge vensters in,
Terwijl mijn aandacht een extase wordt.

Ik was aan alles dan mijzelf ontweken:
Toen is in deze stilte 't hart gebroken.
En duizend kaarsen werden aangestoken,
Mijn oogen glanzen in dien schijn, en breken.

's Nachts stond ik op een brug: in de vaart spieglen
Huizen, boomen en stadstuinen, die slapen -
Het water stroomt en doet de beelden wieglen.

Ik boog me en zag: zie mijn gelaat was ouder,
Zie, als een doornenkroon was om mijn slapen,
En als een donker kruis boven mijn schouder.