achter het voetlicht, moet hij een dichter zijn om
dagelijkse gesprekken te doen verstaan als een zielsproces.
Eliot is in deze opzet geslaagd. Zijn stuk, dat naar het uiterlijk een
salonstuk is, geeft in wezen een uitbeelding van een moderne levenshouding en
kijk op de mensheid.
De mensheid, aldus Eliot, bewandelt twee wegen, de weg van de wereld en
de weg van de liefde. Beide wegen hebben hun ups en downs, hun moeilijkheden,
verschrikkingen en vervullingen, beide wegen vergen de zielskracht van de
volledige mens.
Lavinia bewandelt de eerste weg, Celia de tweede, en zij worden in verwikkeling gebracht doordat
beide vrouwen als rivalen komen te staan in hun liefde voor Edward en hun tijdelijke genegenheid voor de jeugdige,
veelbelovende Peter.
Lavinia vindt in deze conflicten voorgoed de weg naar de wereld en de
kracht om deze au sérieux te nemen; Celia kiest na deze conflicten de weg naar
de volstrekte liefde, die haar de dood doet vinden.
Als verbindingspersonen tussen deze twee vrouwen en mannen treden drie
merkwaardige figuren op: Julia, Alec en dr.
Reilly. Zij hebben gekozen voor de wereldse weg, maar hun kennis strekt
zich uit tot beide wegen. Zij zijn, vooral de oude dame Julia en de
ontdekkingsreiziger Alec, ingewijden, terwijl dr. Reilly als psychiater
deskundig, in wezen de rol vervult die in het Griekse drama door het koor wordt
vervuld, namelijk die van de alwetende toeschouwer die raad schaft en
uitleggingen geeft zonder zelf in het conflict betrokken te zijn.
Met hun zevenen zijn zij verschillende elementen, die de menselijke ziel
en de mensheid vormen, evenals diverse ingrediënten een cocktail samenstellen.
‘En nu aantreden voor de party...’
Auteursrechtelijk beschermd