Verzameld werk II. Kritisch en verhalend proza

[p. 765]

W. Asselbergs
‘Beauraing en Banneux’

W. Asselbergs, die als dichter en katholiek propagandist naam gemaakt heeft onder het pseudoniem Anton van Duinkerken, heeft een klein maar zeer rijk gedocumenteerd boekje het licht doen zien over de bijzondere gebeurtenissen te Beauraing en Banneux, de Belgische gehuchten, waar Maria deze winter aan enige kinderen bijna dagelijks zou verschenen zijn, en die thans, wegens geruchten van wonderbaarlijke genezingen, door duizenden en duizenden van bedevaartgangers worden bezocht. Asselbergs' boekje, dat men voor 35 cent uit de winkel meeneemt en dat met zijn kolommendruk en foto-illustraties eer het uiterlijk van een brochure heeft, bevat met zijn zakelijke kroniek der verschijningen, van dag op dag verhaald, zijn materiaal omtrent de visionaire kinderen, gestaafd door getuigenissen van dokters en priesters, gelovigen en ongelovigen, zijn beknopt overzicht der genezingen met beschouwingen pro en contra een natuurlijke verklaring, zijn verslag van persoonlijke ondervindingen te Beauraing, zijn historische opmerkingen over de wordingsgeschiedenis van pelgrimsoorden, zijn heldere uiteenzettingen ten slotte van de houding welke Rome praktisch en dogmatisch ten opzichte van zodanige verschijningen aanneemt, zeker wel stof voor tien romans, de een al boeiender dan de ander.

De houding der Kerk is merkwaardig genoeg om er even bij stil te staan. Rome, aldus in het kort Asselbergs, zal nimmer officieel de verschijningen aan de kinderen erkennen. Niettemin staat zij toe, op de plaats waar deze geschied heten te zijn, een kapel of kerk te bouwen, om de door de gebeurtenissen ontwaakte godsvrucht aan te moedigen. Hoogstens zal Beauraing in de toekomst erkend worden als ieder ander pelgrimsoord met een eerbiedwaardige traditie, maar nimmer zal dit een beslissing inhouden, of de kinderen Voisin en Degeimbre inderdaad Maria hebben gezien.

[p. 766]

Ik ben met Asselbergs eens, dat de enige dagen die van belang zijn voor zuiver onderzoek betreffende de kinderen, liggen tussen 29 november 1932, de eerste dag der verschijningen, en 4 december daaropvolgend, toen voor het eerst een geneesheer tegenwoordig was. Daarna heeft het gerucht van een wonder zich zo snel verbreid, dat er op 8 december, volgens de bladen, reeds tienduizend toeschouwers aanwezig waren. Zulk een toeloop zal de kinderen niet onbeïnvloed hebben gelaten.

De eerste verschijning, in de sobere taal waarin Asselbergs haar beschrijft, heeft zich als volgt toegedragen.

Op 29 november 1932 gaan Fernande en Albert Voisin, vergezeld door Andrée en Gilberte Degeimbre, 's avonds om 6 uur naar het pensionaat der Zusters van de Christelijke lering, teneinde daar hun zusje en vriendinnetje Gilberte Voisin af te halen, dat de dag doorbrengt bij de Zusters doch thuis overnacht. Het is winteravond en niet licht meer. De kinderen bellen bij het klooster aan, maar moeten een ogenblik wachten. Albert Voisin keert zich om en ziet een lichtschijn in de tuin. Hij zegt: ‘Je vois une lueur.’ De zusjes antwoorden: ‘Het zal een auto zijn op de weg naar Pondrôme.’ Ze kijken nu ook: ‘Het is het Lieve Vrouwebeeld in de Lourdesgrot.’ - ‘Het beweegt.’ - ‘Neen, het is een man!’ - ‘Neen, het is de Heilige Maagd.’ -

Het lijdt voor mij geen twijfel, dat de kinderen een verschijning gezien hebben en dat zij daar bevreesd voor waren. Uit instinctief verweer tegen iets onbevattelijks, hebben zij, om hun angst te kalmeren, de verschijning een naam gegeven, Maria. Deze naamgeving is betrekkelijk willekeurig en te danken aan de nabijheid van het klooster of herinneringen aan de lering. Ware hun moeder gestorven geweest, dan hadden zij deze wellicht in de gestalte herkend. Het is mij vreemder dat kinderen geen verschijningen zien dan wel, maar het getuigt van kort begrip aan hun interpretaties dier verschijningen waarde te hechten. Nu zijn het echter juist de interpretaties die de volwassenen in beroering brengen, en zo rolt de sneeuwbal

[p. 767]

voort tot de wansmaak en de zwendel die menig rechtgeaard katholiek met ergernis te Beauraing vervullen.

Had men gezegd: ‘Kijk, wat die kinderen zien in de meidoornstruik is wellicht de voortzetting van een eeuwenoude legende van een heilige boom, waaraan Beauraing (bellus ramus = schone tak) zijn naam dankt’, - dan was men wellicht dichter bij de waarheid.