Verzameld werk II. Kritisch en verhalend proza

Jan Gin
‘Notities’. Verzen. Voorzien van aanteekeningen en als blijk van vriendschap voor hem uitgegeven door Man Arnet, dichter te Nijmegen

Deze ‘Notities’ van Jan Gin zijn korte, sensitivistische, op de klank geschreven gedichtjes, in de vorm enigszins herinnerend aan Hendrik de Vries en Paul van Ostaijen. Ze zeggen weinig, maar ze geven, tussen de regeltjes door, aanduidingen van een oorspronkelijk talent. Het zijn voor het merendeel nacht-impressies, impressies van mateloos aanschuivende ontredderingen en in grondeloos wee verzinkende mistroostigheden. Het is het gestalteloos werk van een jong dichter, die nog niet, om een uitdrukking van Maldoror te gebruiken, de ogen heeft durven opheffen naar het eerbiedwaardig gelaat zijner moeder.

[p. 764]

 

Wit lampelicht doet ons de oogen dicht,

 

en hangt een vast voorhangsel langs 't gezicht.

 

wij keeren in ons zelf en zoeken wegen,

 

lichtloos, maar licht in vreemd en nieuw genieten.

Deze zwakke klachten, even onmiskenbaar verward als oprecht, zijn op een voor de mentaliteit ener kunst-schuwe generatie kenmerkend grappige wijze uitgegeven. De dichter verkiest zich te openbaren achter een rookscherm van geestige invallen, alsof hij een lezer, die de ‘kattebelletjes’ niet ernstig opneemt, vrolijk gelijk geeft en daarmede ontwapent. De gedichten staan, in verschillende lettersoorten, hoog of laag of scheef op de bladspiegel; er prijken onwaarschijnlijke cijfers boven, misschien verwijzend naar de dagboekbladen van een op orde in de wanorde gesteld auteur; en de ‘aanteekeningen’ bestaan uit een kalender van het jaar 1933 en een register van titels en predikaten, zoals men die in almanakken aantreft. Deze lijst, aanvangend met de Koningin: Majesteit, en neerdalend tot vrouwelijke religieuzen: Eerwaarde Zuster, brengt enige minder gebruikelijke titels, waarom ik een ogenblik veel pleizier heb gehad. Uitgevers, wordt daar vermeld, moet men aanschrijven met Welvermogende Heer, tijdschriftredacteuren met Hoogedel invloedrijke Heer, een lid van de filmkeuringscommissie met Zijne Voortreffelijkheid en een censor van tijdschriften met Zijne Deugdzaamheid.

Maar dit leuke gordijntje is iets te doorzichtig. De dichter, als we het dunne boekje nog eens doorbladeren, komt er beverig en verlegen weer achter te voorschijn, in zijn hart dolblij dat hij vergeefs ontveinsd heeft een dichtertje te zijn.