|
| |
Derde deel, vierde uytkomen.
Masinissa gewapent, Sophonisba.
Den handel van den krijgh gaet recht gelijck het spel,
Dat noyt soo qualijck gaet, of 't gaet somwijlen wel.
Den krijgh wort door fortuyn, soo wel als 't spel gedreven,
Fortuna doet het al, naer haer believen leven.
Dit sagh ick, als ick eerst met Lacumace sloegh,
Die van mijn Vaderlant den naem van Coninck droegh.
Doen oock als wy met eer, met Metzetello streden,
Die bey' naer haren val by Siphax zijn gereden.
Fortuna was met my tot dat hy Borhar sont,
Die my weer overwan, soo dat ick wert gewont,
Ia soo, indien ick niet door 't Water had ontkomen,
Hy had my voor gewis het leven doen genomen,
Eerst had ick ongeluck, doen ick verloor mijn Rijck,
Nu win ick van die won, en maeck my haers gelijck,
Wie van Fortuna wil verstandelijcken rechten,
Moet met verlies en winst, eerst strijden ofte vechten,
Ick mach daer spreken van, ick heb geproeft haer kracht,
Die mijn vyanden meest, heb onder my gebracht,
Die Siphax als zijn Peert veel wonden had ontfanghen,
Kloeckmoedigh in den strijt heb levendigh gevangen,
Ick triumpheer van hem, maer niet van mijne daet,
Mijn daden dien ick doen, doen ick met hulp en raet.
Den raedt, en niet de daedt, heeft desen lof verkregen,
Die my en Lelium, hem heeft gesonden tegen.
Dat Mezetello nu, met Lacumaces treurt,
Dat Siphax door haer schult dees' nederlaegh gebeurt,
Laet hem nu vry den dagh met lasteringh vervloecken,
Dat hem Carthago quam tot zijn verderf aensoecken.
Die keur heeft die heeft angst, soo 't oude spreeck-woort seyt.
't Perijckel van de saeck in het verkiesen leyt,
Had Siphax als ick de', de Roomsche sy' vercoren,
Hy noch zijn Coninckrijck, en waer nu niet verloren.
Met Cirtha kroon ick 't endt van al mijn daden groot,
Carthago blijft u maer, dat ons kan bieden 't hoot.
| |
| |
Komt gaen wy naer het Hof de Coningin begroeten,
My dunckt dat ick haer sien, sy komt ons self ontmoeten.
Soo dy de Goden groot door uwe kracht en deught,
Verwinder laten zijn, meer als ghy wenschen meught:
En dat ghy mijne doot en leven hebt in handen,
Waer door dat ghy verkrijght Victory in dees' Landen:
Soo bid' ick door u macht en Conincklijck gewelt,
Waer in ick kortelingh met eer oock was gestelt,
Dat ghy my uwe gunst of deught niet laet ontbreken:
Maer my gevangen Vrou toe laten wilt te spreken.
Spreeckt wat u herte lust, staet op mijn schoone, staet,
V schoonheyt my beweeght, en druckelijck gelaet.
De droefheyt van u ziel, wilt uyt u herte stellen,
‘Den mensch verteert hem self, door hem te veel te quellen.’
Ick bid, o! Masinis' de Goden van dit Rijck,
Dat sy u met meer vreught ontfangen all' gelijck.
Dan Siphax mijnen Heer van haer is wegh gesonden,
Waer door mijn ziele lijdt soo bitter droeve wonden,
Ick maen u by den naem des Lants Numidia,
Dat ons toch was gemeyn, dat ghy my thoont gena,
Op dat ick niet en koom in handen der Romeynen,
Waer door dat mijnen naem of eere mocht verkleynen,
Ick geef my in u macht, 'k wil u gevangen zijn.
Leeft met my so ghy wilt, 'k en vrees' van u geen pijn.
Doch want ick maer en ben van Hasdrubal geboren,
Niet Conincklijck van stam, maer laet in 't rijck vercoren,
Soo ben ick niet-te-min wel waerdigh dat ghy my,
Bermhertigheyt bewijst, of my wilt laten vry:
Maer soo ghy my dees' deught niet mooght, noch wilt bewijsen,
Waer van den Hemel u, voorseecker self sou prijsen,
Soo bid' ick voor het lest, dat ghy my met u hant,
Veel liever dooden wilt, dan dat ick ly dees' schant,
Ick waer veel liever doot, dan naer den tijt te beyden,
Dat my het Roomsche volck, sou in truymphe leyden.
Vorstin van mijnen wil, Princes van mijn geluck,
V tranen doen my smert, my deert u ongeluck,
Denckt niet dat ick alleen my van u sal ontfermen:
Maer sal u door mijn macht, naer uwen wensch beschermen.
Verjaeght dees' ydel vrees', vreest niet voor die u mint,
Denckt niet dat ick verwin, maer dat ghy my verwint.
'k En soeck niet uwe doot, maer u gewenste leven,
Dat ick met vreughden wensch al haren wensch te geven,
Ick sweer dat niemant u sal krijgen in zijn macht,
Bidt niet, maer my beveelt, verlaet dees droeve klacht.
Mijn lichaem ghy verlost, ghy laet mijn herte binden,
Ghy hebt my eens bevryt, ghy vanght my wederom,
Ick kreegh eens mijne spraeck, ghy maeckt my weder stom,
Ontgaen ick eens het quaet, ghy doet my meerder vinden.
| |
| |
ls ick meyn vry te zijn, van stormen en van baeren,
Als ick meyn dat mijn schip was comen op de ree,
Verandert ghy den windt, en voert my in de Zee,
Daer ick met vrees' en hoop, geduerigh moet in varen.
Ha! Conincklijcke Vrou laet mijne lippen raecken,
't Corael van uwen mondt waer in de liefde woont,
Omhelst my, weyghert niet, maer mijne liefde loont
Met kuskens, daer ghy my door levendigh kondt maecken.
Verheerster van mijn hert, laet my doch niet verderven,
Weerhout mijn ziele doch die uyt het lijf wil gaen;
Dan soo ghy hebt genucht dat ghy my siet vergaen,
Lijdt dat ick, die u min, mach in u ermen sterven?
Mijn oogen, en u schoont, die hebben my verwonnen,
Mijn hert voel ick gewont door u gesight te zijn,
Ha! Ambrosinsche Vrou, soo ghy vermeert dees pijn,
Soo wensch ick dat de min, in my noyt waer begonnen.
De vlam van uwen brant, doet mijne ziel verbranden,
Het aertrijck en de locht, sou branden door u vier,
Ia self den God des vyers sout ghy doen branden hier,
Indien hy maer als ick mocht kussen dees u handen.
Ach lippen, waer in schijnt Elysi vreught gesloten,
In u pluck ick met vreught veel duysent rooskens root,
Die ick met vreughden wensch gevlochten in den schoot,
Van die mijn oogen hout, met tranen overgooten.
‘De liefd' is eenen Godt, van vyer, van bloet, van leven,
Den Hemel is zijn kracht, en willen onderdaen,
Den brant van sijnen schicht, doet hy int herte gaen,
Als hy hem door zijn macht, den vrydom heeft gegeven.’
Dees vlechten zijn alleen, waer door ick ben gebonden,
'k En ken geen ander son', geen ander Vrou noch Min,
Den Hemel lacht u aen, ach ghy zijt mijn Goddin,
Die my veroorsaekt hebt dees bitter soete wonden.
't Is vreughdigh voor den mensch, als hy verkrijght sijn wenschen,
Doch altijt wort de vreught gemengelt met verdriet,
't Schijnt wel dat my 't geluck, door u haer jonste biet:
Maer wat? den schijn bedrieght, oock d'alderwijste menschen.
't Schijnt wel dat u mijn schoont een weynigh doet bewegen:
Dan ick vrees' dat den schijn, maer baeren sal haer kracht,
De wanhoop geeft my in, dat ghy my weynigh acht.
Ick oorlogh niet my self, en ben tot leet genegen.
‘Het hert wanneer het is met eenen pijl geschoten,
Vliet van den Iager wel, maer vliet niet van de pijn,’
Ick oock, waer dat ick gaen, ick draegh de smert met mijn,
Smert segh ick, die my noyt te dragen heeft bedroten.
Ick ly meer als ick kan, 'k en kan 't schier niet verdragen,
Ick draegh om Siphax smert, en ly om sijnen druck,
De liefde die ghy thoont, die thoont my weer geluck,
Ick troost my in mijn leet, en hoop noch in mijn klagen.
| |
| |
'k En weet nau wat ick doen, 'k en weet nau wat ick dencke,
Ick doe, ick denck om u, door wien ick word' gedoot,
Gewont, stom, sonder hert, vol vrees', vol anghst, vol noot,
Op offer ick mijn ziel, die ick u grootheyt schencke.
Die sonder hoop bemint en stelt hem noyt te vreden,
Die wederliefdigh mint krijght vruchten van de min,
De min door hoop en vrees', brenght wanhoop inden sin,
Den Minnaer proeft altijt veel soete wreedigheden.
Maer of ick wou, 'k en ken, 'k kan u niet verlaten,
V Goddelijck gesight baert mijn gewenste pijn,
Ick wensch door uwe schoont, vol vrees en hoop te zijn,
Wt leet treck ick mijn vreught, ick min dat ick sou haten.
Mijn vryheyt ben ick quijt, mijn macht heb ick verloren,
't Is Sophonisba schoon die my verwonnen heeft,
Ghy liefde woont in haer, sy is die in my leeft,
Ghy wordt door haer in my, en sy, door u herboren.
Heeft hem den Oorloghs Godt met Venus niet vergeten?
Was het Alcides niet die by Omphale quam,
Wien hy sijn Knodse gaf, en self den Spin-rock nam,
Doen sy heeft in zijn kleet, en hy in 't haer geseten?
Wat wonder is het dan, dat ick stell' mijne sinnen,
Op een veel grooter schoont, op een veel grooter Vrou?
Met wien ick heylighlijck versamen wil door trou,
Daer my de liefde raedt dat ick haer sou beminnen.
Mijn trouheyt die ick heb gesworen de Romeynen,
Vervoordert mijn geluck, verheerlijckt mijnen naem,
Mijn liefde weet ick wel sal haer zijn aengenaem,
De min en kan den eedt van trouheyt niet verkleynen.
PAUSA.
|
|
Auteursrechtvrij