|
| |
Vyfde deel
Tvveede vvtcomen.
Dauid. Amalechiet.
IS de ghehoorsaemheyt beter dan offerhandt,
En d'onghehoorsaemhet, als toouer-sond', en schandt,
Waer door dat Saul heeft vertorent sijnen Heere,
Soo wacht ick bet'ren loon, want ick bewaer sijn eere,
In't slaen van Amalech daer niemant af en quam,
Dan die door snelle vlught, verbaest de vlughte nam.
Achis is nu ten strijdt, met Is'rel wtuercoren,
Den hooghmoet sal hem noch verleyden gants verloren:
Want Godt bewaert sijn volck, all' heeft hy rechten haet,
Op Saul haren Vorst, recht schuldich, door misdaet.
Wie comt daer soo verbaest? 'tschijnt aen sijn cleet, en wesen,
Dat hy den noodt ontvlught, die yder een doet vreesen,
Vwen knecht, is een, die ben ontvlught,
Wt Isr'els vlughtich heyr, dat als verlaten dught,
| |
| |
Want Achis slaet, en wint, en Isr'el is ghevallen,
Daer toe is Saul doodt, met Ionathan, en alle
Die sijn bewaerders sijn, ontvlieden, hier en daer.
Saul doodt, hoe weet ghij't?
En quam soo by 'tgheval vervremt tot op de berghen,
Al waer ick hem sach staen ontsinnich door het terghen:
Lenende op sijn spies, en all' de waghens, met
De Ruyters achter hem, van troost, en hulp belett',
Maer hy sach my terstont, en rep my met verstooren,
Ick schrickte voor de stem die vreeslijck was om hooren:
En sprack hier ben ick Heer, hy seyde, wie sijt ghy?
Ick sprack een Amalech, hy sprack, comt hier tot my?
En doodt my, want de vrees' heeft nu beuaen mijn leuen,
Dat noch heel in my is, vol onghedult ghebleuen,
Doen deed' ick sijn ghebodt, en heb hem daer ghedoodt,
Want ick wist hy en cost niet leuen, door den noodt,
En brengh de croon met my, die ick van sijnen hoofde,
Voor u met dit ghesmit, als voor een teecken roofde.
Ick ben eenen Amalechiet?
Die hoopt door uwe deught, den vrijdom van verdriet.
Dees hoop is sonder vrught oft Godt sou my verderuen,
De wortels in't ghemeyn eerst van de boomen steruen,
Maer desen wortel, van het aldermeeste quaet,
Verweckt sijn eyghen wraeck, tot straffingh der misdaet,
En leeft naer dat hy doodt de Goddelijcke vruchten,
Die door den hooghen moet besadt sijn onghenuchten.
Hoe! ghy vervloeckten mensch, en waert ghy niet veruaert,
Te slaen met uwer handt die Godt selu' heeft ghespaert,
Was u de vrees' van wraeck, gheen leer om 'tquaet te laten,
Doodt hem, die seluer doet, dat hy behoort te haten.
V bloet sy ouer u, want uwen valschen mondt,
Heeft seluer teghen u ghesproken, daer terstondt,
Als ghy spraeckt, ick heb den ghesalefden verslaghen,
Wanneer hy was verschrickt, en vluchtigh voor 'tna iaeghen.
Iuda weent oeuerluyt treckt aen het rouwigh cleet,
En claeght met mijne clacht ons vrienden droeuich leet,
Want daer ghevallen sijn, d'edelste van de mannen,
Leert Iuda, leert bidd'ick, de boghen vlijtich spannen,
| |
| |
Ghy snel bereyde faem, verlaet v snelle vlught,
Dat die van Gath door u niet hooren ons ghesucht,
Noch dat tot Ascalon, ons droefheyt op de straten,
Nie en vercondight wordt, of Isr'el waer verlaeten:
Op dat de dochters niet, van dese Philisteen,
Verblijden ouer ons, en dat die onbesneen,
Door vrolijckhyt ons leer, niet dubbel en beswaren,
Als of wy niet Godts volck maer sijn vyanden waren,
Ghy berghen Gilboa, 'ten moet op u voortaen,
Vruchtbaerich sijn door dauw daer uwe vruchten staen,
Noch ackers sijn, waer van hefoffer mocht afcomen,
Want daer gheslaghen is den schilt, van all' de vromen,
Den schilt segh ick noch eens, den schilt van Israel:
Recht of hy niet en waer, naer 'goddelijck beuel,
Met oli wel ghesalft, ouer sijn volck vercoren,
Maer tot dit ongheluck, als tot verdriet gheboren,
Ionathan uwen bogh', en heeft u noyt ghemist,
Wanneer u het gheual, ghebracht heeft inden twist,
Bozes con uwen moet, all' was hy hoogh niet dwinghen,
Noch Senne dat ghy niet den vyandt qnaemt bespringhen,
Saul, u snijdich sweert, en keerde noyt of t'quam
Vet, van der Reusen vet, of root van die het nam
Den aenghenamen gheest, van dit wenschende leuen,
Die Godt door sijne cracht den menschen heeft ghegheuen?
Ionathan die den vrient den rechten spieghel zijt,
V vrientschap in u doodt, was als in uwen tijdt,
Want ghy met Saul waert, door liefde met u beyden,
Dat u liefde, de doodt, niet en heeft connen scheyden,
Ghy dochters Israels, den Saul nu beclaeght,
Beweent den droeuen val in 't herte rouwe draeght,
Verlaet u lustich cleet bequaem tot de ghenuchten,
En cleet u met het leet van weenen ende suchten.
Hoe sijt ghy soo vergaen, die eerst verwinders waert,
En stercker dan den Leeuw, oock snelder, door den aert,
Dan Arents, die door clught de hooghe wolcken breken,
En laet my hier alleen om uwe doodt te wreken.
Ionathan 't is my leet, ôch broeder Ionathan,
Ghy sijt my lief gheweest, door meerder liefde, dan
De liefde van de vrou, want u waerachtigh minnen,
Bondt vast aen u mijn ziel, als aen een vrou de sinnen.
| |
| |
De winders die sijn doodt het is met haer ghedaen,
Den schilt, en harnas is all' door het sweert vergaen,
En ick bliju' onghetroost maer Godt sal my verstercken,
Want hy weet mijnen will', ghedachten, ende wercken,
Mijn vasticheyt is hy, waer op dat ick betrou,
Verlosser, schilt, en hoop, en salicheydt ghetrou,
Beschutsel van verdriet, en alle doodts beswaren,
Eeuwighe vreught, en rust, die mijn siele sal spaeren:
Want pijnen van der hell', beswaerder dan de doodt,
Omvinghen mijn verstandt, en brochten my in noodt:
Maer als ick was benaut, riep ick bedroeft soo seere,
Dat ghy my hebt verhoort van uwen Tempel Heere?
De berghen vreesden haer, en 'taertrijck wert beweeght,
Dat het beefden door vrees', als ghy den toren creeght?
Roock ghinck van uwen neus, en vier om te verslinden,
Wt uwen monde quam crachtich wy u beuinden:
Den hemel buyght ghy neer, en daelt hier met ghewelt,
Want onder uwen voet, is donckerheyt ghestelt:
Bouen den Cerubin, Heere? sijt ghy ghetreden,
Ghy drijft, en vlieght daer heen, naer uwe moghentheden,
Op veeren van den windt, en deckt met donkerheydt,
En wolcken uwe tent, als waeteren verbreyt:
Heere? van uwen schijn verbreyden haer de wolcken,
Vol haghel, vier, en windt, om spaeren uwe volcken,
Ghy dondert, en ghy schiet u pijlen, dat verschrickt
All' u vyanden sijn, en wy u volck verquickt,
Waeter dat ghiet ghy neer met groote water-vloeden,
Het aertrijck opent ghy, veruaerlijck met verwoeden,
De Berghen scheurt ghy licht, door uwen Adems cracht,
Maer ghy hebt my ghespaert en weerdich my gheacht.
Siele ghy sijt verlost wt vreeselijcke stroomen,
Want u vyanden sijn het groot ghewelt benomen,
V haters oock verdaen, met haren boosen haet,
Want ghy waert haren lust, maer Godt u toeuerlaet.
Heere ghy loont my wel, naer mijn gherechticheden,
En sult betalen oock, mijn handen reynicheden,
Want ick den rechten wegh bewaert heb, en 'tghebodt
Ongoddelijck volbracht, van u ô Sabaoth.
V rechten sijn mijn recht, u zeden mijne zeden,
Begheert ghy wraeck, ick oock, wilt ghy vrede, ick mede,
| |
| |
Suyuer van alle smett', wil ick ghevonden sijn,
Want ick voor sonde vlied', door vrees' van u aenschijn.
Heyligh, sult ghy te recht, by meer heylighen wesen,
En by die onbevleckt sijn, suyuer hoogh ghepresen,
Reyn by den reynen oock, en by die sijn verkeert,
Verkeerder dan sy all' waer door dat ghy ons leert.
Den armen mensch van gheest, heft ghy op vander aerden,
En die hooghmeodigh sijn versmijt ghy met onwaerden,
Ghy gheeft mijn tortse licht, die duyster was benout,
Salicheyt gheeft ghy die, die u te recht betrout.
Als ghy my voren gaet, Heere soo can ick dwinghen?
En met u mijnen Godt ouer de mueren springhen?
Want waer is eenen Godt, sonder u Heer alleen,
Ofte enen stercker schilt, nieuers en isser gheen.
Godt heeft met cracht omgort, dese mijn swacke leden,
En maeckt mijn weghen goet, en onbevleckt met vreden,
Mijn voeten maeckt hy licht, als herten, meer en meer,
En stelt my op den throon, tot mijnder grooter eer:
Hy leert mijn rechter handt, strijden met vele mannen,
En leert my met den arm, den stalen Boghe spannen,
Den schilt ter salicheyt, hanght hy my aen de zy,
Om, als ick my verneer, weer te verhooghen my:
Hy gheeft my als ick wil, naer iaghen mijn vyanden,
Dat ick, eer dat ick keer, haer gants verdoen met schanden,
Ia; slaet in stucken haer, en ghest my soo den moet,
Dat ick tot mijnder eer haer trede met den voet.
All'roepen sy hem dan, niet en wilt hy verhooren,
Maer swijght op haer ghebedt, door sijn rechtueerdigh stooren,
Dan vernielt haere cracht, ghelijck het stof vergaet,
En worpt haer van hem wegh, als vuylicheyt op straet.
Heere ghy leeft altijdt! Heere u moet ick loouen!
Mijn sterckte sijt ghy Heer, en saligheyt daar bouen,
Ghy zijt die wraecke gheeft, en dwinght u volck altsaem,
Dat sy tot mijnen dienst, sijn dienstich, en bequaem.
Daerom weet ick u danck, Heere voor u weldaden!
Dat ghy my saligh maeckt, en Coninck door ghenaden,
Ontfermherticheyt doet, uwen ghesalfden knecht,
Heere Dauid bewaert in uwe weghen recht.
| |
| |
| |
Choor.
DEs hemels goetheyt gheeft,
Gheluck en teghenspoeden.
'Tgheluck die dwasigh leeft
En teghenspoedt den goeden.
Dat heeft oock sijne reden,
Want Godt gheeft sijnen schadt,
Door veel verborghentheden.
Dwasen gheeft hy gheluck,
Om dat hy hem sou proeuen,
Oft hy oock in den druck,
Teghenspoet gheeft hy, tot
Beproeuingh den ghetrouwen,
Oock wel bewaeren souwen.
Dit is gheweest de cracht,
Hoe Godts verwoeden donder,
All' heeft ghebracht ten onder.
Dit is gheweest den thoon,
Waer door Godt Dauid leyde,
Tot sijn ghewenste croon,
Die hy hem langh bereyde.
Wanneer hy was verlaeten.
Spieghel sal dit oock sijn,
Voor onsen Godts aenschijn,
Ons seluen ghehoorsaemen.
| |
| |
Wilt Godt den Heer der Heeren
Als hy aen sijnen knecht,
Bevindt tot sijnder eeren.
Die door verwaentheydt wilt,
Hem seluen hoogh verheffen,
Sal Godt, all' hadd' hy schilt,
Vernielen door het treffen.
Des menschen cracht is niet,
Hoe groot of cleyn gheboren,
Godts goetheydt heeft verloren.
Is crachtich in sijn wercken,
Want hy hem selu' verwindt,
Door Godt die hem sal stercken.
Mijn Musa vol van deught,
Wenscht haer, die ons aenhooren.
De wel-ghewenste vreught,
Oordeel door onverstandt,
Is lichter dan te maecken,
Noyt schimper con de schandt,
Van nijdicheydt door-raecken.
Vredich het hooft becroont,
Soo wort d'eendracht beloont,
Van die in vrede blijuen.
Annag. Dient vwen AL.
|
|
Auteursrechtvrij