|
| |
Tvveede deel
Derde Vvtcomen.
Voester. Michol. Saul.
DEn ghenen die aensiet de groote heerschappy,
Is droef, dat hem 'tgheluck niet toegheuoecht en sy,
En dencken niet dat haer de vleughels souden branden,
In't vlieghen om dit licht als mughen 'thaerder schanden,
Door d'onghestadicheyt van 'twondelbaer ghevall',
Daer d'eersucht, haer dienaers, voor eerst toevoeren sal:
Mijn dochter waerom droef, ghebruyckt in lijden mate,
'T verdriet verdort de ieught suchten en is gheen bate.
Siet mijnen ouder aen, die niet als ghy in pracht,
Ghevoet ben, maer nochtans gheruster van ghedacht,
Laet daerom desen rouw', tgheluck sal uwe saken,
Wel voeren, stilt u doch, en wilt gheen droefheydt maken,
Weet ghy niet dat den tijdt, door snelle vlught verkeert.
Onghenadigh verdriet, dat my verdraghen leert,
Hoe baeyt ghy uwen lust in mijn bedroefde tranen,
Helaes mijn herte breeckt als ick u hoor vermanen:
Moest ick sijn door 'tgheval het schepsel, daer 'tgheluck,
En d'ongheluck me speelt, door blijschap, en door druck,
Om my die ben ghetrouw', van trouwicheyt te proeuen,
Oft om mijn groote vreught met droefheyt te bedroeuen:
Voorwaer het is ghefaelt mijn vreught was soo ghemenght,
Ghelijck de Meysche Son, die door gheen hitt'en senght,
Maer is daer noch wel een, by my te verghelijcken,
In ongheluck, en leet, ick meyn in gheene wijcken,
Mijn Voester seght my doch, de minnaers die door min
Beminnen, seer ghetrou, een lief naer haren sin,
Claghen sy niet altijdt, ia schijnen dat haer crachten,
Vervlieghen, als sy sien, haer lief in haer ghedachten,
Voorseker sou het sijn, dat ick u spreken liet,
| |
| |
Daerom bedenckt te recht, wat my nu is gheschiet,
Die twee bemin, maer niet door vleeschelijcke lusten,
Maer door een liefde die het hert stelt in onrusten.
D'een mijnen vader is, en d'ander mijnen man,
Den eenen die my mint, en d'ander die my wan,
Och sorghelijcken strijdt, sal ick u groote plaghen,
Tot in mijn droeue doodt, soo droeuigh moeten draghen,
Moet ick, als ick mijn ziel op Dauid heb ghesett',
Bedrieghelijck om gaen, en legghen in het bedt
Een hout voor mijnen man, waer ick mijn vader mede
Bedroghen heb, dat hy vertrecken souw' met vrede
Voorwaer den noodt, en deught, door liefde maeckte sterck,
Dees handen teer dat sy, my hielpen tot het werck:
Verwondert ben ick oock, dat ick, die ben soo teere,
Hem door de venster liet als my ghebrack de leere.
Maer Godt was mijne hulp, die my de sterckheyt gaf,
Dat Dauid souw' ontgaen, den fellen toren straf,
Aen d'ander zijd' aensiet, hoe lusten ons bespringhen,
Dat ick my door ontrouw', tot ontrouw' laet bedwinghen,
En soeck ick seluer niet dat all' mijn vaders landt,
Aen Dauid wort ghekeert, tot onser groote schandt,
Sonder dat ick my vrees, dat hy my dan sal haten,
Dat lichtelijcken volght die rechte trouw' verlaten.
Maer neen, sijn trouw' ghelaet de hopeloosheyt gheeft
Versekerheyt, en troost, dat hy ghetrouwich leeft.
Siet dan waer toe ick coom, als ick meynde te blussen,
Den lust van mijnen staet, die my aenboot het cussen,
Van haren valschen mondt, ziet hier een droeue vrouw,
Die gheeren haren man, en vader dienen souw,
Helaes! waer sijdy hoop, verfelt u niet mijn weenen,
Wilt u ghewenste hulp, een droeue vrou verleenen,
Ghy laeft het beste sap, voor de begheerde doodt,
Doodt, die soo wordt begheert van die zijn inden noodt,
Voester mijn tranen sijn ghetuyghen van mijn lijden.
Mijn vrouw', ôch siet mijn vrouw', den hemel tot verblijden,
Hemt eens, op dat het hert, verlichtinghe vercrijght,
Vrou, sy gheeft den gheest, neen den pols clopt, ôch sy hijght,
Michol zijt toch ghetroost ghebruyckt u ieughdich leuen,
De wel ghewenste doodt, sal my vertroostingh gheuen,
Niet dochter maer den tijdt van uwe dertel ieught.
| |
| |
Voester swijght, ick en weet, hoe ghy my quellen meught,
Wat lust souw' mijnen gheest doen wenschen hier te blijuen.
Hope van beteringh die droefheydt can verdrijuen.
Hope, wat hoop is daer, daer vader ende kindt,
Soecken malcanders doodt, door toornicheyt verblindt,
Voorwaer die hoop is cleyn, om my daer me te voeden.
Mijn dochter staet toch op, Godt die versterckt den goeden,
Stelt uwe saeck in hem, voor hem is sy als niet,
Hoe zijt ghy soo bedroeft 't schijnt dat ghy hebt ghecreten?
Waer is Dauid ghevlught, seght op ick will'het weten.
In Ramath was hy eerst maer nu hy aen siet, dat
V gramschap niet en blust, is hy ghevlucht tot Gath,
By Achis Maochs soon, om hem voor uwen thooren,
Door Philistees ghewelt te berghen naer 'tbehooren,
En dreyghde my de doodt had' ick hem yet belett'.
By Achis, is hy daer, dat hy volght hare wett',
Soo seghent sijnen Godt, mijn wercken 'tsijnder schande,
Dat ick dit Coninckrijck met vrede inden lande,
Van Gibea bewoon, maer ghy die d'oorsaeck waert,
Van Dauids snelle vlught die beter hadd' bewaert,
Sult doen dat ick begheer, dat is, dat ghy sult trouwen,
Phalti den soon Lais, die mijn ghebodt sal houwen,
En maeckt my gheen ontsegh, want Dauid hem misgaet.
Gheen ongheluck hoe groot oft daer is meerder quaet,
Och! vader ick verbidd', can 'tbidden yet verweruen,
Dat ghy my lieuer doet, met uwen sweerde steruen,
Want Dauid uwe daet aen Michol wreken souw',
Die niet haer selfs en is maer sijn beminde vrouw,
Vader aensiet bidd' ick, u dochters heete tranen,
Hout op en wilt my niet, tot ongheluck vermanen,
Maer laet mijn een verdriet ghenoech sijn tot den druck.
Wat seght ghy ongheluck ick achtet voor gheluck,
Heeft hy niet onghetrou meyneedich hem versworen
Van my, en van mijn rijck, en Achidem vercoren,
Wat wacht ghy dan van hem, Godt straft hem soo ghewis,
Als ick in Isr'el ben en hy ghevloden is,
Stilt u dan, want ick wil den Dauid meer bedroeuen.
Vader hy heeft ghenoech en souw niet meer behoeuen.
| |
| |
Ghenoech, neen niet ghenoech, voor dat hy is verrott'?
Dees woorden sijn all' sijn windt daerom doet mijn ghebodt,
Ick sal eer langhen tijdt met Dauid noch soo spelen,
Dat hem tot mijnen lust het leuen sal veruelen.
| |
Trouw in vertooninghe.
Choor.
ALs den Heer behaeght ons leuen,
Ons vyanden in het nett',
Om dat sijne macht souw' wesen,
En sijn Goddelijcke wett'.
Die door vlught, den haet van schouwen,
Rust, en leuen, als men siet,
Hoe dat Dauid door sijn vluchten,
Quam te voor, naer sijn verdriet.
Achis stelt den Dauid eenen,
Ouersten van sijn heyrcracht,
Gheeft hem Ziklagh om te woonen,
Hadd' hem Godt te voor bedacht.
Ghesuriten wilt v wachten,
Van Godts wel beminde heyr,
Sal haest ouer u als baren,
| |
| |
Sijn verderuen en ghewelt,
Achis sal hem dan verblijden,
Droeue Michol d'onghenuchten,
Laet in blijschap sijn verkeert,
Godt is voerman van de saken,
Ons en alle menschen leert.
Heylich sal sy sijn beuonden,
Van den toren vlieden van,
Want sy dwinght al onse reden,
Niet als vriendt maar als Tyran.
Godt die crachtich is in wercken,
Die hem ned'rich hout bereyt,
En all' sijn vyanden plaghen,
Voor hem eerst hadden gheleyt.
Saul condt ghy niet bedencken,
Sult u eyghen eer en faem,
Oft is u ghemoet verwonnen,
Die van toren laet verwinnen,
Is ghelijck der Sotten een,
Die het recht verstandt ghebreken,
Als den hondt die bijdt den steen.
| |
| |
|
|
Auteursrechtvrij