Saul

[fol. B2r]

Sonet.

WEgh Momvs, maeckt nu plaets met v onnut verachten,
Maeckt plaets segh' ick den gheen, die ons door sijn verstant,
Leert hoe men dichten moet, tot eer van 't Nederlandt,
En David sijnde doodt, doet leuen door sijn crachten.

Comt Mvsen vlijtigh aen, en wilt niet langer wachten,

Vlecht Lauwer, want hy, is tot zijnder eer gheplandt,
Comt Heliconsche heyr? comt segh? ick handt, aen handt,
En singht hem eenen lof dat hy bliju' in ghedachten.

Oft zijt ghy wat vervaert dat sijnen Savl raest

David versoet het weer en zijt doch niet verbaest
Den hooghmoet Savls wordt door ootmoet gants verdreuen.

Den lof comt hem toch toe, tot spijt van die't benijt,

Sijnen naem door sijn werck sal leuen 'tallen tijdt,
Sendt my dan uwen gheest dat ick hem d'eer mach gheuen.

Veel deught vanden Bosch.