|
| |
| |
| |
Vierde deel.
Vierde uytkomen.
Ioab, Gheest van Absalon. Benaia.
'AY my! vvat schrick is dit, vvat lijd ick al ghevaer?
Waer dat ick keer, off vlucht dees schaduvv' volght my naer,
Vliegh ick met mijn ghedacht, in 't diepste van der hellen,
Ick sien dees ziel daer oock, die mijn gemoet komt quellen.
Waer dat ick my verbergh, de vrees' die vvat my aen,
En raedt my dat ick sou , de dulle vvraeck ontgaen:
Maer vvat, den Hemel is, tot mijn verderff geneghen;
Want vvaer ick loop, oft vlucht, de vvraeck die komt my teghen.
'T schijnt dat den Hemel haet, den stervelijcken mensch,
Soo haest als hy verkrijght, den schijn van sijnen vvensch.
'T schijnt dat hy my benijdt, en niet meer vvil ghedooghen,
Dat ick naer desen dach, sijn licht sie met mijn ooghen.
Ach Hemels te vvreet, hoe lijdt ghy dat een hert,
Dat noyt vervvonnen is, van vrees vervvonnen vvert?
Dat Ioab die schier heeft, een vverelt overvvonnen,
De vreese van de doodt, niet sal vervvinnen konnen.
Neen neen ick overvvin, de vrees van mijn gemoet,
Gaet henen soeckt de plaets, daer mijn ziel rusten moet.
Verlicht haer met u vlam, tot dat ick daer sal komen.
Want ick vveet dat my haest, den dach sal zijn benomen.
Ick heb Adonias, geraeden in sijn quaet.
'T is reden dat mijn ziel, oock by sijn ziele gaet.
Dat nu de Son alleen, gaet loopen door haer Poolen,
Dat zy nu vry alleen, den Hemel door gaet doolen.
Want ick, die als een Son, het aerdtrijck heb verlicht,
Verduyster door de doodt, en heb haest uytgelicht.
Mijn Son' gaet onder d'aerd, en wort ter hell' gesonden,
Daer noyt geen Son' noch licht, noch klaerheyt vvas gevonden,
Dat sy dan van mijn licht, hooverdich haer beroemt.
| |
| |
En mijn licht haeren dach, oft haeren Phoebus noemt.
'T scheen dat ick van 't gheluck, vol voorspoet was gheboren,
En nu op eenen dach, gaet all' mijn eer verloren.
Waerom en ben ick niet, gheslaghen van de pest,
Als Godt verthoorent vvas, en storff met al de rest.
Eer dat ick door een kindt, verliesen moet mijn leven,
Dat hem van in sijn ieught tot moorden gaet begheven.
Ha! Tygher moet het bloedt, het bloedt van Zeruja,
Versaeden uvven dorst, dat u bestaet soo na?
Wat siet men al verderff, en ongheluck geschieden,
Daer kinders sonder raedt, het Koninckrijck ghebieden?
Daer niemant vvort beloont, dan die als kinders leeft,
Het aertrijck ick verlvloeck, dat my ghedragen heeft.
'T schijnt dat dees schauduvv haer, aen Ioab soeckt te vvreeken,
'T schijnt dat sy in mijn borst, haer helsche vlam vvilt steeken.
Wech komt my niet te nae, vertreckt verdoemde ziel,
Eer dat ick u noch eens, met dit mijn svveert verniel.
Wee roep ick, Ioab vvee, de vvraeck moet u verderven,
Mijn ziel doolt ongherust, tot dat ghy oock sult steruen.
Ach! schrickelijck gesicht, versoeckt ghy dan mijn doodt?
Berst aerde, scheurt van een, en opent uvven schoot,
Verslindt haer altesaem, die my door vrees' vervaeren,
Doet haer, naer haer verdienst, met schrick ter hellen vaeren.
Sal dan de grousaem vrees', als een vervvoedt tijran,
Vervvinnnen door haer kracht, een strijdtbaer oorloghs man?
Sal hy die selff de vrees', op ander plach te iaeghen
Nu moeten in sijn ziel, haer dulle vvreetheyt draghen?
Ha! grouvvelijcke vrees' hoe maeckt ghy my verschrickt?
Hoe Ioab vreest ghy dan, dat u vvort toe geschickt?
Vreest ghy, vvaer door ghy sult, tot u gelorij raecken?
Mijn doodt, sal desen dagh, hoop ick, doorluchtich maecken.
'K en vrees' voortaen niet meer, dat vry den leeuvv vervvoedt,
Komt suyghen uyt mijn borst, mijn dul ontsteeken bloedt.
Dat hy mijn ziele vry, doet senden naer der hellen,
| |
| |
Op dat dees Manes my, op d'aerd niet meer en quellen.
De menschelijcke vvet, ben ick oock onderdaen,
Ick vveet dat alle vleesch, moet door de doodt vergaen,
Al dat geschapen is, moet vroech oft laet verderven.
‘'T is dvvaesheyt dat den mensch ontvlieden vvilt het sterven.’
Waer-om o! moorder vvreet, zijt ghy dan hier gevlucht?
Weet ghy niet dat-men noyt, des Heeren handt onvlucht?
'K en vlie den Heere niet, maer vvel des Koninckx thoren.
Den Koninck doet mijn vvraeck, u vlucht is moeyt verloren.
Mijn haeyren staen te bergh, mijn mannelijck gemoet,
Ontset hem door de vrees' die my den strijt aen-doet.
'T schijnt dat dees grouvvsaem ziel, my toe-sendt al' dees plagen,
'T schijnt dat sy my vervveckt, die miin gemoet door-knagen.
'T schijnt dat ick in mijn ziel, met recht vvord' over-tuyght,
Off dat mijn moedich hert, sich voor de vreese buyght.
‘Wie dat oneenicheyt, door moet-vvil soeckt te vvecken,
Soeckt listich het geluck, naer sijnen vvil te trecken.
'T is dvvaesheyt dat-men meynt, des Heeren straff t'ontgaen,
Wanneer men sijn gebodt, te buyten heeft gegaen.’
Ghy vveet groot-moedich Vorst, dat vvy ons moeten setten,
Naer 't Konincklijck bevel, en vaderlijcke vvetten.
Der halven, op dat ghy, u aen-clacht vveder leght,
Soo komt vvt dese plaets, en stelt u selff te recht.
Seght Salomon dat my den Tempel sal bevrijden,
Off ick sal hier de straff, van mijne misdaet lijden.
Ick acht mijn leven meer, als 't Konincklijck gebodt.
Nu my den Koninck haet, soo staet mijn hoop in Godt.
‘Als Godt met sijne gunst, den mensch is af gevveken,
Dan lijdt hy dat de vvraeck, vvraeckgierich haer mach vvreken.’
| |
| |
Het Konincklijck bevel heb ick u aengeseyt.
Gaet seght hem, dat ick hier, te sterven ben bereyt.
PAVSA.
|
|
Auteursrechtvrij