|
| |
Vierde deel.
Derde uytkomen.
Salomon, Abiathar, Benaja.
'T Is vvaer, Godt had belooft, soo Ely bleeff ghetrou,
Dat hy voor hem altijdt, en eeuvvich vvesen sou:
Maer doen sijn soonen haer, soo schandelijck vergaeten,
Dat sy het beste deel, van sijnen offer aeten.
Soo heeft den Heer gheseyt, door de Propheten mondt,
Dien hy tot Silo selff, aen haeren Vader sondt,
Ick had uvvs vaders huys, in eeuvvicheyt ghesvvoren:
Dat het tot mijnen dienst, alleen sou zijn vercoren,
Maer het moet verre zijn, ick eere, die my eert,
En van die my veracht hem oock, mijn aenschijn keert.
Want siet den tijdt die comt, dat ick om my te vvreecken,
| |
| |
Den arrem van u huys, haest sal in stucken breken,
Tot dat daer niemant sy, die oudt vvordt van u saet:
Maer sult u vyandt sien, berooven uvven staet.
Nochtans en vvil ick niet, van mijnen Autaer roeyen,
Al die van Aarons saet, het Priesterdom bemoeyen:
Ick vvil vervvecken een, die doen sal mijn ghebodt,
Wiens huys sal eeuvvich zijn, den Heere Sabaoth.
Dit sal het teecken zijn, vvaer door ghy sult verderven,
Dat bey op eenen dach, u soonen sullen sterven.
Al dat van u ghesalcht, voliaerich vvorden sal,
Sal sterven sonder vrucht, met droevich ongheval.
Wie van u over blijft, sal ick met leedt bedroeven,
Tot dat sy tot haer quaedt, mijn gramschap sullen proeven.
Noyt valt des Heeren vvoordt, onvruchtbaer op der aerd',
Den mensch vvordt tot sijn straff, nootsaeckelijck bevvaert,
Godt gheeft den Koninck macht, om sijn straff vvt te voeren,
Als ymant door verraedt, het rijcke vvilt beroeren.
Ghy vveet Abiather, hoe veel ghy hebt misdaen,
Door dat ghy hebt met raedt, mijn broeder by ghestaen,
‘Wie raedt gheeft tot verraedt, is schuldich van't verraden,
Door dat hy d'oorsaeck is, van dat hy heeft gheraden.’
‘Als Godt den mensch verlaet, beneemt sy sijn verstandt,
En keert al sijnen raedt, tot sijn verderff, en schandt.’
Ick ken Grootmoedich Vorst, dat ick my heb vergeten,
Door dat ick niet met raedt, ghestraft heb sijn vermeten,
Dat ick heb toeghestaen, den raedt die Ioab gaf,
Waer door ick schuldich ben, sijn wel verdiende straff:
Maer soo den Vorst meer deught, can thoonen door 't vergeven,
Als door sijn straffe vvet, vvaer door hy straft aen 't leven,
Soo meyn ick voor ghewis, nu Godt u ziel bevvoont,
Dat ick meer door u deucht, als recht sal sijn verschoont,
Ghy hebt de deught soo wel, als 't Koninckrijck vercreghen,
Van die met hert en ziel, tot deughden vvas ghenegen.
Denckt daerom bid ick doch o! Vorstelijcken Heer,
Wat deught Ahimelech, u vader de' wel eer,
| |
| |
Als hy voor Sauls haet tot Nobe vvas ghevloden,
Daer hy hem heeft het svveert, en toon-broodt aen-gheboden.
Waerom hy sonder schult, van Saul vvert ghedoodt,
Met all' die voor den Heer, bevvaerden 't heylich Broodt,
Mijn haeyren rijsen op, 'k en kan 't schier niet vvtspreken,
Hoe Doeg den Edomijt, de Priesters heeft door steken.
Hoe hy op eenen dach, kon storten soo veel bloet,
Van menschen en van vee, dat doch gheen quaedt en doet.
'T is vvaer, dat ons den Heer ghedreyght had met verderven;
Maer 't schijnt dat sijnen haet, vercoelt is door haer sterven.
Want om dat ons gheslacht, niet gansch en sou vergaen;
Heeft hy my in den noodt, ghenadich by ghestaen.
Hy heeft uvvs vaders hert, bevveeght tot medelijden,
Door dat hy schuldich vvas, aen haer verdrietich lijden.
En svvoer my by den Heer, vvie naer u leven staet,
Sal naer mijn leven staen, en vvecken my tot haet.
Heeft hy my door sijn deught, ghenadich aen-ghenomen,
Soo bid ick laet sijn deucht, oock in u ziele comen
Vervremt u herte niet, thoont u me vveerdicheyt,
'K en bid maer om het gheen, dat my is toe gheseyt.
Om dat ghy d'Arcke Godts, voor Dauid hebt ghedraghen,
Als Vza van den Heer, met gramschap vvert gheslaghen,
Wil ick op desen dach, al is u misdaet groot,
Vergheven door mijn deught, u welver-diende doodt.
Ick weet dat ghy seer veel, met David hebt gheleden
Tervvijl hy om het rijck, met Saul heeft ghestreden.
Daerom laet u toe, dat ghy tot Anatath,
Op uvven acker vvoont, om dienen uvven Godt.
'T is beter dat ghy daer, in rust zijt, als verdreven,
Dan dat vvy hier door u, in ongherustheyt leven.
Jck vvensch dat mijn onrust, het rijck gherustheyt gheeft.
Het vvoort moet zijn vervult, dat Godt ghesproken heeft.
| |
| |
Danckbaerich met ootmoet, buygh ick my voor u voeten,
En bid', dat Godt den Heer, u grampschap vvil versoeten.
‘Godt maeckt den raedt te niet, van die door hoovaerdy,
Hem selff verheffen vvilt, tot staet off heerschappy,
Den hoochmoet sal den Heer, vvt sijnen acker roeyen:
Maer het ootmoedich zaet, sal in veel eeren groeyen.
Godt eert den aerdtschen mensch, die sijnen naeme vreest:
Maer die sijn voort veracht, ontreckt hy sijnen gheest.
Hy kiest die 't hem belieft, als hy een vvil verhooghen,
De vreese van den Heer, maeckt groot in 's Heeren ooghen.
Den Koninck groot van macht, en is soo machtich niet,
Als die den Heere vreest, off sijnen naem ontsiet.
Die Godt van herten soeckt, door deuchdelijcke vveghen,
Maeckt dat sijn vyandt selff, tot hem vvaert is gheneghen.
Den Goddeloosen mensch, verschrickt hem in den noodt:
Maer die rechtveerdich is, blijft staende tot der doodt.
Gherechticheyt, en vvet, zijn mueren van de landen,
Den Heer heeft liever recht, als dienstbaer offerhanden.’
Het moet o! Grooten Vorst, al u vyanden gaen,
Soo het Adonias, nu heden ins vergaen.
Hoe heeft Adonias, sijn ongheluck ghedraghen?
Sy vvaeren al verschrickt, die sijne dulheyt saeghen,
'T scheen dat vvt sijnen mont, een helsche fury quam,
Sijn ooghen scheenen hem te branden als een vlam,
Den laster dien ick sprack, en can ick niet vvt spreken,
Doch heb' hem met dees handt, naer u bevel doorsteken
‘Den mensch verveckt sijn straff, als hy hooghmoedich vvert,
Niet straft den Heere meer, als een hooghmoedich hert.
Wie voor een ander graeft, moet selve daer in vallen,
Den boosen moet sijn straff, als stricken overvallen.’
| |
| |
Wie listich sijnen vrindt, een schandich net bereyt,
Wordt selff, door vverder-list, in sijn verderff geleyt.
Wie boven sijne macht, tot aen de Son vvilt vliegen,
Sal hem, eer dat hy't vveet, in sijne vlucht bedriegen.
Den Prins die moet selff, bereyden van 't gevaer.
‘De vreese slacht de doodt, sy volght den mensche naer:
Doch ick moet soo ick can, my van haer quaet bevrijden,
En met een vroom gemoet, om d'overvvinningh strijden.
Begeerlijckheyt van eer, maeckt het gemoet verveert,
Die vreest voor geen verlies, die geenen staet begeert.
De vrees' vvordt met den Prins, als tot sijn straff geboren,
Den mensch die vreesich leeft, geeft selff den moet verloren.
Die overvvint hem selff, die door geen vrees en schrickt:
Maer met gedult verdraecht, dat hem vvort toegeschickt.’
Jck sien dat ick de vrees, moet vvt mijn rijck verdrijven,
In-dien ick sonder vrees, vvil in het rijcke blijven.
Soo langh als Ioab leeft, vrees ick voor mijnen staet,
Sijn aensien, en sijn macht vervveckt my al dit quaet.
Gaet henen seght hem aen, dat ick hem sal verschoonen,
In-dien hy voor het recht, sijn onschult can bethoonen:
Maer soo hy om sijn quaet, vervvesen vvordt ter doodt,
Dat ick hem niet en can, verlossen vvt den noodt.
Soo haest Adonias, verloren had het leven,
Heeft hy hem selff 'door vrees' in 't Heylichdom begeven.
Soo hy niet strackx en comt, en hem voor 't recht en stelt,
Soo svveyr ick dat hy daer, sal proeven mijn gevvelt.
‘Het brullen van den Leeuvv, is als des Konincks thoren,
Wie tegen hem misdoet, gaet om sijn quaet verloren.’
|
|
Auteursrechtvrij