|
| |
Derde deel.
Derde uytkomen.
Abisagh. Salomon, Benaja, Bersabeé.
Benijdt den Hemel dan, dat men met vreughden leeft,
Off dat men hier den schijn, van eer, en hoogheyt heeft?
Heeft mijn gedvvonghen vreught, en hoogheyt hem verdroten,
Om dat ick niet en ben, van Koninghen gesproten?
Moet ick om desen schijn, den maeghdelijcken naem,
Verliesen sonder schult, die my vvas aengenaem?
Moest ick de gene zijn, die David moest vervvermen,
Als hy schier vvas vergaen, en slaepen in sijn ermen?
Ach! Hemels alte vvreedt, en zij t soo vvreedt niet meer,
Draeght sorghe voor de geen', die leven door haer eer.
Draeght sorghe voor de geen', die 't sterven sou verkiesen,
Eer sy met haeren vvil' , haer eere sou verliesen.
Ick ben als in een zee, van tvvijfel vvegh gevoert,
Fortuyn bestormt mijn ziel, en maeckt mijn hert beroert.
Hier voel ick het verdriet, van Davids overlijden,
Daer komt my vveer met min, Adonias bestrijden.
'T schijnt dat hy door mijn schoont verloren heeft sijn hert,
Doch ick acht dat ick maer, door list geproeft en vvert.
'T is Iacobs list, en readt die hem dit heeft gheraeden,
Om hem van mijne schoont, naer vvensingh te versaeden,
Om my, vvanneer ick hem, ghegheven had mijn trouvv,
Te schelden met vervvijt, als een oncuysche vrouvv.
Om segh ick, ouer my, aen Salomon te claghen.
Als off ick hem mijn trou, eerst had te coop ghedraghen.
Noyt moet in mijne ziel eens comen het ghedacht
Om iet, hoe cleyn het zy, te doen dat my veracht,
| |
| |
Noyt moet Abisagh haer, soo daselijck vergheten,
Oft Salomon mijn Heer, die moet haer saecken vveten.
De Princen sijn op d'aerd'als sonen vanden Heer,
Een yder moet haer hier, als Godt bevvijsen eer,
Wy moeten haer ontsien, en doen naer haer bevelen,
En niet met haer ghebodt, naer ons believen spelen.
De minste van u rijck, o! Koninck vvijs vermaert,
Buyght haer als u slavin, en valt voor u ter aerd'.
Abisagh zijt getrost, staet op, en vvilt niet vveenen,
Den gever van den al, vvil u sijn vreught verleenen.
Bedroeft u niet te seer, dat David is vergaen,
Wij moeten doch alt'saem den selven vvegh ingaen.
Wij leven om de doodt, en sterven om te leven,
Het leven is den vvegh, die ons de doodt moet geven.
Het sterven is den vvegh, die tot het leven leydt,
Van vvaer men niet en keert, tot in der eeuvvicheydt.
Tervvijlen dat men leeft, soo moet men sterven leeren:
Want niemandt kan de doodt, noch haere schichten keeren,
Wy moeten met een hert, en met een vroom gemoet,
Verdraghen haer gevvelt, tervvijl men lijden moet.
Wy leeren dat te recht, aen arm bedroefde menschen,
Die altijdt om de doodt, off om het sterven vvenschen.
Wien het een ruste schijnt, als haer de doodt genaeckt.
Door dat sy haer een eyndt, van haer ellenden maeckt.
Al vvat men doet, off laet, men kan de doodt niet vlieden,
Waer dat men vlucht, off gaet, het sterven moet geschieden.
Naer 't leven komt de doodt, al leeft men hondert iaer,
Recht als men naer den dagh, den nacht siet volghen naer.
Wat goet mach doch den mensch door 't leven hier gevvinnen,
Als hy gheduerichlijck het sterven voelt van binnen?
Wat is het off den mensch veel menschen eeuvven leeft,
Als hy doch in het lest, een eyndt door 't sterven heeft?
Den tijdt die selver is een oorsaeck van 't verderven,
En kan hem selven niet, bevrijden van het sterven.
Hy eyndight alle daegh, hy sterft van dach, tot dach,
| |
| |
Sijn paelen sijn gestelt, daer hy toe komen mach,
Wy sien dat alles is, gestelt in maet, en tijden,
Ja selff den aerdtschen al, en kan de doodt niet mijden.
Alleen de vvaere deught, beurijdt haer van de doodt,
Sy leeft naer dat sy sterft, sy vvort door 't sterven groot.
Al is mijn vader doodt, hy leeft door sijne deughden,
Door vleughels van de deught vlieght hy tot sijne vreughden,
Hy vlieght tot in ons zile en vest hem in ons hert,
En vvilt dat sijnen geest, in ons herboren vvert.
Vertroost u dan in hem, die 't sterven kan beletten,
Als vvy ons vvilleloos, in sijnen vville setten.
En treurt niet meer om hem, die met sijn vaders rust;
En in den Heere leeft, naer dat sijn ziele lust.
De menscheyt door natuer, verdriet het droevich scheyden,
Den mensch die moet hem selff, door lijdtsaemheyt bereyden.
Een yder moet hem selff, vernoeghen naer 't geval,
'T vvaer quaet dat iemant vvist, vvat hem gebeuren sal.
Denckt niet al is hy doodt, dat ghy hem hebt verloren,
U vrintschap, en sijn deught, is in mijn ziel herboren.
Het staet in uvven vvil, dat ick als mijnen Heer,
Begunstich uvve deught, en u, als Moeder eer.
Ick sal met danckbaerheyt, u trouvve deught gedencken,
En u, vvat u belieft, als vrindt, en Koninck schencken.
De Konincklijcke vrou, mijn vvaerde Koninghin,
Versoeckt oodtmoedichlijck, dat sy mach komen in.
Mijn moeder heeft de macht om selver te gebieden,
Sy doet vvat haer belieft, haer vvenschen sal geschieden.
Abisagh blijft in 't hoff, en leeft daer vredichlijck,
Denckt dat ghy oock besit, een deel van 't Koninckrijck.
Ick kus tot danckbaerheyt oodtmoedick uvve voeten.
| |
| |
| |
Verschoningh
Onnoodich is 't mijn soon dat ghy my komt ontmoeten,
Het staet den soone toe, dat hy sijn moeder eert:
Want hy doet als de geen', die sijnen schat vermeert.
Het is den soon een kroon, en Goddelijcken seghen,
Als hy sijn ouders hert, door vvel doen heeft verkreghen.
Den goddeloosen soon, die baert sijn eyghen schandt.
Ick doen dat my betaemt, sit aen mijn rechter handt.
Ick heb een kleyne bé, die aen my is gebeden,
Soo ghy mijn aengesicht, niet vvilt beschaemen heden.
Ghebiet door uvve macht, ghy vveet vvat ghy vermeught,
Acht mijn goet vvillicheyt, een oorsaeck van mijn deught.
En tvvijfelt niet dat ick, u bede sal ontsegghen.
Indien het vvesen mach dat ghy my voor sult leggen.
'T en voeght niet aen een kindt, dat hy zijn moeder iet,
Door vveygeringh ontseyt, als het door deught geschiet.
Soo bid' ick dat ghy toch, Adonias vvilt geven,
De Sunemitsche maeght, om voortaen stil te leven.
Wel hoe versoeckt hy dan Abisagh voor een vrouvv',
Daer ick, die Koninck ben haer voor mijn moeder hou?
Mijn broeder heeft gevvis, vvat grooters in sijnen sinnen,
Hy meynt door desen list, mijn Koninckrijck te vvinnen.
Waerom en bidt ghy niet het Koninckrijck met een,
Op dat hy my verniel, en Koninck sy alleen.
Ick heb voor mijnen staet, my selff te veel vergeten,
Dat ick niet eer met straff, ghestraft heb sijn vermeten.
| |
| |
Daer ick nochtans vvel weet, dat lust van Heerschappij,
Den mensch tot quaet vervoert, en oorsaeckt Tyrannij.
Dan soo den Hemel my begunsticht met gelucken,
Soo meyn ick dat ick hem, met machten sal verdrucken.
Niet als een Koninckx soon, die naer mijn kroone staet:
Maer als een God'loos mensch, en trouwloos ondersaet.
'K en acht sijn iaeren niet, als is hy eerst geboren,
Het willen van den Heer, heeft my voor hem verkoren.
Mijn vader heeft my selff, de Konincklijcke kroo,
Doen setten op het hooft, en stellen op den throon.
Ghy siet hoe dat hy my, met listen meynt te vanghen,
Door dat Abiathar, en Ioab hem aenhanghen;
Doch ick verhoop soo vvel, te letten op mijn stuck,
Dat ick op haeren kop, sal brengen 't ongeluck.
Godt doe my dit, en dat, soo ick niet vvord' gevvrocken,
Soo niet Adonias heeft tegen hem ghesprocken,
Ick svveyr by Zebaoth, den Godt van Israel,
Die my bevesticht heeft door Goddelijck bevel.
Die my mijns vaders rijck, en kroon heeft laeten erven,
Dat hy noch heden sal om sijn misdaden sterven.
Gaet henen Benaja, en slaet hem dat hy sterft,
Eer dat hy mijnen staet, door sijnen list verderft.
Mijn moeder stelt u selff, in dese saeck te vreden,
En denckt niet dat ghy my, voor hem iet hebt gebeden.
Ick vrees', dat hy ons sal, beschelden met vervvijt,
Dat ick meyneedich ben, off ghy vvraeckgierich zijt.
Wie dat verachtingh lijdt, die doet hem selff verachten,
Men moet op sijn vervvijt, off schelden gansch niet achten.
Bermerticheyt nochtans, de lasteringh bedeckt.
'T is vvaer vvanneer het niet, tot 's rijckx verderff en streckt.
Bermerticheyt is goet, maer niet, voor die naer 't leven.
Van sijnen Koninck staet, door eersucht aengedreven.
| |
| |
'T mistrouvven van den Vorst, maeckt dat hy voor hem siet,
Dat hem geen ongheluck, door onvoorsicht geschiet.
PAVSA.
|
|
Auteursrechtvrij