|
| |
Derde deel.
Eerste uytkomen.
David. Salomon.
DOen ick noch machtich vvas, heb ick tot Godt gebeden,
Ghedenckt aen David Heer, in sijn ellendicheden.
Die aen den Heere svvoer, die machtich is, en goet,
Die groot in Iacob is, en groote dinghen doet;
Siet ick en vvil niet gaen, om in mijn huys te rusten,
Mijn ooghen sullen haer, door geenen slaep verlusten,
Tot dat ick vind een plaets, een vvoningh voor den Heer,
Tot dat ick Iacobs Godt bevvesen heb sijn eer.
Wy hoorden van haer kracht in Ephrata vermonden,
Wy hebben haer op 't veldt, van 't vvoeste vvout gevonden.
Wy vvillen altesaem, in sijne vvoningh gaen,
En bidden daer den Heer, voor sijne voetbanck aen.
Staet op Heer tot u rust, staet op tot mijn vermaecken,
Met d'Arcke van u macht, vvaer voor vvy vierichvvaecken.
Laet met gherechticheydt, u Priesters zijn bekleedt,
Verblijdt die heylich zijn, verlost haer van haer leedt.
Keert niet u aengesicht, van die ghy hebt verkoren,
Van die ghy hebt gesalft, en David hebt ghesvvoren.
Wanneer ghy hebt geseyt, de vrucht van u lichaem,
Sal sitten op den stoel, en my zijn aengenaem.
Is't dat u kindt naer u, houdt mijn verbondt in eeren,
En mijn ghetuygheniss dat ick hem sal doen leeren.
Soo sal zijn saet naer hem, besitten eeuvvichlijck,
Den Konincklijcken stoel van dit mijn Koninckrijck.
| |
| |
Godt heeft in Sion lust, hem lust aldaer te vvoonen,
Hy rust daer eeuvvichlijck, en vvilt sijn kracht daer thoonen.
Hy reghent haere spijs, en geeft den armen broodt,
Wie dat daer onrecht lijdt, verlost hy uyt den noodt.
Hy kleedt met salicheyt, sijn Priesters die hem loven,
Hy loont met vrolijckeyt, sijn Heylighen daer boven.
Den hooren Davids sal, daer opgaen t'alder tijdt.
En maeckt hem als een licht, door all' de vvereldt vvijt.
Die sijn vyanden sijn sal hy met schand' uytroeyen:
Want over haer ghevvelt, sal noch sijn kroone bloeyen.
Daerom nu ick den vvegh, van all' de vverelt gae',
Zijt als een man getroost, en volght den Heere nae',
Neemt sijn bevvaeringh vvaer, en vvandelt in sijn vveghen,
Houdt sijn geboden toch zijt tot de deught geneghen.
Sijn leden, en sijn recht, ghetuygheniss', en vvet,
Soo Moyses die beschrijft, toch in u ziele set,
Op dat ghy moecht met macht, u vyandt teghen trecken,
En dat den Heer sijn vvoort mach over u vervvecken.
Ick vet dat ghy vvel vveet, van 't gheen my Ioab de',
Die 't oorloghs bloedt vergoot, en heeft gestort in vre',
Wanneer hy met verraedt, den Abner heeft doorsteken,
Tot Hebron in de poort, daer hy hem vvilde spreken
Ghy vveet oock hoe dat hy, heeft Amasa gedoodt,
Om dat hy aensien creegh, en by my vvert te groot.
Doet naer u groot verstandt laet sijn grijs haeyr niet daelen,
Met vreden naer der hel' , maer doet sijn schult betaelen.
Oock vveet ghy vvat my heeft Barsillaisghedaen,
Laet van ghelijcke deught sijn kinders oock ontsaen,
Wilt ontsermerticheyt aen haer altesaem bevvijsen,
En haer, soo hy my de aen uvve tafel spijsen:
Want alsoo deden sy, my troostich onderstant,
Als ick voor Absalon, vvas vluchten in haer landt.
Ghy hebt oock Semei, die Saul vvas versvvoren,
Wiens Vader Gera vvas, van Bahurim gheboren.
Die my een bloedthondt hier, een vloeckte met veel smaet,
Als ick na Castra vloodt, voor Absalons verraedt:
| |
| |
Maer hy vvas die my eerst by 't vvater quam ontmoeten,
En badt my om genad', en vverp hem voor mijn voeten.
Dies svvoer ick by den Heer, dat hy niet sterven sou,
Hoe vvel Abisai, met recht hem dooden vvou.
Dan ghy naer u verstandt, sult door u vvijsheyt vveten,
Wat straf hy heeft verdient, om sijn god'loos vermeten.
Op dat hy met onschult, zijn leven niet volendt:
Maer dat ghy sijn grijs haeyr, met bloedt ter hellen sendt.
Godt heeft gerechticheyt, op 't aerdrijck neergesonden,
Tot loon van onse deught, tot straff van onse sonden.
Noyt vverdt d'oprechte deught, vergeten van den Heer,
Den sondaer die volhert, vergeeft hy nimmermeer.
Den Vorst die vvijsheyt heeft, verstroyt de boose raeden:
Maer die bermertich is, beloont hy met ghenaden.
Ick sal naer mijne macht, volbrenghen u ghebodt,
Ick vveet dat uvven vvil, het vvillen is van Godt.
Mijn ziel sal dan gerust, het steruelijck begheven,
Om eeuvvich met den Heer, ontstervelijck te leven.
Denckt op mijn vvoorden doch, ach! Salomon mijn kindt,
Siet dat ghy Godt den Heer, (soo hy u doet) bemindt.
Verlaet zijn vveghen niet, leeft naer sijn leer, en vvetten,
Sijn vvoort, en sijn verbondt vvilt in u ziele setten.
Al sterff ick naer den vleesch, mijn ziel en mijnen geest,
Sal leven in u ziel, en zijn toch niet bevreest.
Dat Sion niet en treurt dat David is gestorven,
Sy houdt den vvortel doch, al is den boom verdorven.
Dat hy niet meer en klaeght, van haer vervoorpeniss:
Maer dat zy secker houdt, dat zy verheven is.
Mijn krachten die vergaen, ick sien den Heere komen,
My dunckt ick voel mijn ziel, ten Hemel opgenomen.
My dunckt ick sien den schoot van Abraham bereyt,
Om my te loonen daer naer mijn gerechticheyt,
Doet Heere naer u vvoort, leydt uvven knecht in vrede,
Mijn ziele snackt naer u, o! Heer verhoort mijn bede.
| |
| |
Ghebrocken is den schilt, vermorselt is het sweert,
Dat Israel soo langh, voor spoedich heeft verweert.
Die als een rotse stont, is als den roock verdwenen,
Die als een Sonne scheen, is doodt, en uytgeschenen.
Die Godt verheven had, en selff gemaeckt soo groot,
Heeft hy vernedert vveer, door d'al verdoende doodt.
Die tot den Hemel vlogh, en met Godt heeft gesprocken.
Is machteloos vergaen, en als een riet ghebrocken.
Treurt nu Ierusalem, o! Dochter Sion klaeght,
Stroyt asschen op u hooft, vveent nu bedroeffde maeght.
Want hy gestorven is, die beter waer gheboren,
Een man naer Godes hert, hebt ghy helaes verloren.
Laet nu o! Heer een plant, van Davids zaet opgaen,
Vol van gherechticheyt nu David is vergaen,
Maeckt Iuda vveer verblijdt, doet Israel bevvijsen,
Dat sy om u verbondt, u macht, en goetheyt prijsen.
Maeckt dat op Davids stoel, een sit van zijn geslacht,
Soo langh de vverelt staet, off daer sy dach, en nacht.
Om schaduvvt sijn en throon, maeckt hem o! Heer gepresen,
Die door u, en in u, en met u vvenscht te vvesen.
| |
Verthoningh.
Daer Salomon sijnen vader David doet begraven, by hem legghende groote schatten, die daer naer, naer het segghen Iosephi, 7.12. van Hyrkanus ende Herodes sijn ghelicht.
|
|
Auteursrechtvrij