Salomon
(1628)–Guilliam van Nieuwelandt–
Auteursrechtvrij
[pagina 31]
| |
Sadoch.
'T Huys Iacobs hem verheught, de kinders Sion saem,
Vereeren met ghesang, den Konincklijcken naem,
Een yder looft met vreught, sy roepen, en sy singhen,
Rechtveerdicheyt, en eer, moet 's Koninckx stoel om-ringhen.
Nathan.
Godt is in Sion groot, hy maeckt dat Abra'ms zaet,
Al vvat op aerd'rijck leeft, in eer te boven gaet,
Hy heeft gherechtigcheyt, in Iacob neer ghesonden,
Hy denckt aen sijn ghenaed', vvaer door vvy zijn verbonden.
Hy doet naer sijn beloft aen David sijnen knecht,
En geeft des Koninckx Soon, rechtveerdicheyt oprecht,
Hy vvilt, en hy beveelt, dat hy soo vvel den armen.
Als die hooveerdich zijn, sal in haer recht beschermen,
Hy leert dat hy sijn volck, met oordeel voor sal staen,
En vvie daer teghen is, met macht in stucken slaen.
Hy stort sijn vrees in ons, soo langh de Son sal schijnen,
Oft daer kindts kinderen zijn en sal sy niet verdvvijnen.
Hy daelt ghelijck den dauvv, oft als den reghen doet,
Die druppelt op het veldt, en maeckt het aerd'rijck goet.
Rechtveerdicheyt en vré, sal in sijn leven bloeyen,
Tot dat de maen niet meer, in volheyt en sal groeyen,
Van d'een tot d'ander zee, sal strecken sijn ghebiedt,
Iae tot aen 's vverelts eynd, daer niemant son'en sier.
Sijn haeters sullen selff, 't stoff, van der aerden lecken,
Sijn macht en heerlijckheyt sal tot Euprates strecken.
De Koninghen der zee, en van d'Arabisch rijck,
Oock Seba, sullen hem begroeten al' ghelijck;
Sy sullen hem al t'saem, toevoeren haere gaeven,
En die noch Heydens zijn, die dienen hem voor slaeven.
Hy sal behulpich zijn die vol behoeften leeft,
En die ellendich is noch gheenen hulper heeft.
Hy sal der armer ziel voor het verachten spaeren,
En haer voor het bedrogh verlossen en bevvaeren.
Veel gout in ouervloedt sal hem den Arabier,
Wt sijn goudt-rijck ghevvest' naer vvensingh senden hier.
| |
[pagina 32]
| |
Hy sal hier leven langh, en sal op 't aerdtrijck vvesen,
Als menichte van graen, op Sions bergh ghepresen.
En soo men Libanun, siet beven met ghenucht,
Soos al men van ghelijck, sien beven sijne vrucht.
Hy sal ghelijck de lent', hier groenen in de steden,
En als het gras der aerd', dat vveeldich groyt met vreden.
Tot in der eeuwicheyt, sal blijven sijnen naem,
En vvaer de sonne reyckt sal vlieghen sijne faem.
Ghelooft moet zijn den Heer, dat hy ons heeft gegheven.
Een vreed'saem Koninckrijck, en een vreedsaemich leven.
Dat hy heeft Salomon tot eenen Vorst gheset,
Door wien, off door wiens zaet, vervullen sal de vvet.
Salomon.
Godt is mijn Salicheyt, op hem vvil ick vertrouwen,
Mijn licht, mijns levens kracht, voor vvien sou ick vergrouwen?
Al vvaert dat teghens my een heyr geleghert vvert,
Soo sal nochtans de vrees niet vvoonen in mijn hert.
Al vvaert dat zy met strijdt, my quelden, die my haeten,
Soo vvil ick my nochtans, op mijnen Godt verlaeten.
Ick steun op sijnen stock, ick vvandel in sijn licht,
'K en vrees mijn haeters niet: maer soeck sijn aenghesicht.
Hy laet my vveyden gaen, in sijn gras-rijcke vveyden,
Aen 't vvaeter van sijn vvoert sal hy mijn ziele leyden.
Mijn vyandt soeckt naer my, en doet my volghen naer:
Maer hy valt in den strick, eer dat hy 't vvort ghevvaer.
Sy loopen al naer my, om van mijn vleesch te eeten:
Maer vallen, en vergaen, eer dat zy 't selver weten.
Den Heer heeft my bedeckt, seer wel, ter booser tijdt.
Hy berght my in sijn tent, sijn vvooningh my bevrijt,
Hy stelt my op een rotz' voor al' mijns vyants ooghen,
En vvilt in meerder eer, mijn heerlijckheydt verhooghe.
Ick vvil hem in sijn hutt', gaen offer doen met danck,
Ick vvil des Heeren naem, loff singhen met ghesanck.
V hoort mijn stem o! Heer, Heer vvilt mijn stem verhooren,
Zijt my genadich Godt en vvilt u niet verstooren.
Mijn hert seyt my van u, soeckt ghy mijn aenschijn maer,
| |
[pagina 33]
| |
Ick soeck u aenschijn Heer, en neem u vveghen vvaer.
Verberght u aenschijn niet, leydt my in uvve vveghen,
Vertroost my door u macht, gaet mijn vyanden teghen.
Ghy zijt mijn hulp alleen, treckt u handt niet van my.
Maer door u goetheyt Heer, staet uvven Koninck by.
Eleasar.
Adonias den Vorst door vreese van sijn leven,
Heeft hem naer sijne vlucht, in 't heylichdom begheven,
En vvilt van daer niet gaen, voor dat den Koninck svveyrt,
Dat hy hem sijnen knecht, niet dooden sal door 't svveert.
Salomon.
Wie dat rechtveerdich is, blijft staen als stercke mueren:
Maer den Godloosen mensch, en kan niet langhe dueren.
Gerechticheydt verlost den mensch uyt allen noodt,
Wie 't saet van boosheyt saeyt, die maeyt sijn eyghen doodt.
Soo hy dan red'lijck is, soo svveyr ick voor u allen,
Dat van hem niet een haeyr sal op der aerden vallen:
Dan dat hy voor hem siet, dat hy niet vveer en maeckt,
Dat hy om sijn misdaet, aen sijn verderf geraeckt:
Want ick svveyr by den Heer, soo hy my vvilt verderven,
Dat ick hem sal met leedt doen in sijn sonden sterven.
Gaet henen, brenght hem hier, seght dat ick hem verwacht,
Ick geeff hem vry geley' door Konincklijcke macht.
'K en vrees mijn haeters niet die my met haet omringhen,
Ick vvil met mijnen Godt, de mueren overspringhen,
Godt heeft mijn ziel verlost van die door haren mondt,
Ontheylichden zijn vvoort, en schenden sijn verbondt.
Sy hadden mijne ziel, als in den strick gevanghen,
Met netten hadden sy, besloten mijn ganghen.
Sy groeven y den put, het scheen haer aenghenaem:
Maer sy sijn selff daer in, gevallen altesaem.
Godt sach van sijnen throon, haer goddeloos vermeten,
En heeft haer, door sijn straff, in haer verderff gesmeten.
Hy heeft voor my gevvaeckt, en heeft my voor de nijdt,
Als off ick vvaer sijn kindt, genadichlijck bevrijt.
V goetheyt Heer is groot, die ghy thoont uvve volcken,
| |
[pagina 34]
| |
V deught ten Hemel reyckt, en trouvv' tot aen de vvolcken.
Ghy thoont, dat ghy my hebt, verheven op den 'throon,
En dat ick voor u voer, den Rijckstaf, met de kroon,
0Ghy hebt mijn ieuchdich hooft, met olie overgoten,
Mijn eer, en heerlijckheyt, is ut u deught gesproten.
Ghy maeckt mijn leden sterck, en geeft my kracht en moet,
Dat ick verwin, en straf, die my aenvechtingh doet.
Adonias.
Waert dat ick decken vvou, met onschult mijn misdaden,
'K en quaem hier selver niet, te bidden om genaden:
Maer om dat ick beken, dat ick u heb misdaen,
Soo val ick u te voet, en bid u grootheyt aen.
Salomon.
‘Wie voor de straffe vreest, om 't geen hy heeft bedreven,
Betuyght sijn eyghen quaet, en thoont sijn god'loos leven.
Wie onrechtveerdicheydt in sijnen Gordel gordt,
Al klimt hy op den throon nochtans vernedert vvort.’
'K en sal voor d'eerste mael u misdaet niet ghedencken:
Maer vvil u mijn gena' genadelijcken schencken.
‘'T staet beter voor den Vorst, dat hy genade thoont,
Dan dat verbolghentheyt, in sijne ziele vvoont.’
Gaet vredich in u huys, leeft naer uvvs herten vvenschen;
Ick vveet dat eyghen eer, begeert vvort van de menschen:
Maer siet dat ghy het rijck, niet vveer in roer en stelt,
Op dat ick niet door noodt, moet thoonen mijn ghevvelt.
| |
[pagina 35]
| |
PAVSA. |
|