|
| |
Tvveede deel.
Eerste uytkomen.
David. Abisagh. Bersabeé. Eleasar. Nathan. Benaja.
‘'T Is droevich voor den mensch, te dencken op de doodt,
Die vreught op 't aerd'rijck heeft, en troost in rijckdom groot.
Den mensch die niet en heeft, waer in hy heeft vermaecken,
Heeft vvensingh naer de doodt, om uyt 't verdriet te raecken.’
| |
| |
‘Het oordeel van de doodt, maeckt vreughdich het ghedacht,
Van die door ouderdom, vermindert wort van kracht,
Van die vertvvijfelt zijn door wereldtlijcke sorghen,
En vreesen als de doodt d'opgaende Son van morghen.’
Ick heb door mijnen Godt verwonnen d'ydel vrees',
Ick vvorstel om t' ontgaen de stricken van het vleesch.
Hy is die heeft bevvaert mijn lichaem van 't verderven,
In hem sal mijne ziel, oock leven naer het sterven.
Sijn glori rijcke kleedt, sal hy my hanghen om,
Mijn haeters dwaese tongh, sal hy noch maecken stom.
Hy sal my uyt't verdriet, als uyt den afgrondt trecken,
En met sijn heerlijckheyt, mijn ned'richeydt bedecken.
Ick vliegh tot sijnen throon, ick vliegh tot in zijn borst,
Ick laef mijn ziele daer, ick lesch daer mijnen dorst.
Ick laet den mensch, den mensch, ick wensch den mensch't ontmenschen,
Om't gene dat ick vvensch, om 't wenschen van mijn wenschen,
Om 't vvenschen van mijn rust, om 't vvenschen van het goet,
Dat tot in eeuvvicheydt, den mensch hier vvenschen moet.
Het wenschen van de doodt, belet het vreuchdich leven.
Door't vvenschen van de doodt, vvort ons meer vreught gegeven,
Den toeval maeckt den mensch, swaermoedich in't ghedacht,
Den svvacken ouderdom, al 's vverelts vreught veracht.
'T is dwaesheyt dat men hem door droefheyt laet vervvinnen;
'T is vvaer, men kan daer door, gheen rechte rust gevvinnen;
Nochtans ons svvack gemoet; dat klaeght door onverdult,
Wanneer ons Godt besoeckt, al is 't ons eyghen schult.
‘Gheen mensch hoe groot van staet, den toeval kan ontvlieden,’
‘Den toeval, en den tijdt naer haeren vvensch ghebieden.’
Vervvint den toeval toch thoont dat ghy Koninck zijt.
| |
| |
‘Den toeval overvvint den Koninck, door den tijdt.
Den tijdt die 't al vervvint, vervvint den Koninck mede,
Niet blijft in eenen standt. den tijdt heeft selff geen stede.’
| |
Verschooninghe.
Hoevvel my 't ongeluck, veel teghenspoet beryt,
Nochtans bouvv' ick mijn hoop, op u bermerticheydt.
Den reghenspoet leert my, mijn groot verdriet te svvijghen:
Maer hoop belooft my hulp, door mijne spraeck te krijghen.
'T betrouvven van mijn recht, verstout my, dat ick niet,
Soo ick vvel had ghedacht, versvvijghe mijn verdriet.
Den Koninck vvil hem doch, niet op sijn maert'verstooren:
Maer haer, door sijn gena', genadichlijck aenhooren.
Wat is u Bersabe'? Staet op, rijst van der aerd.
'T schijnt dat haer 't ongheluck als ander oock besvvaert.
Hebt ghy aen uvve maert niet by den Heer ghesvvoren,
Dat Salomon naer u sal Koninck sijn ghekoren?
Dat hy naer uvve doodt sal sitten op den throon,
En voeren als ghy doet de Konincklijcke kroon?
Dat hy van Israel, en van des Heeren landen,
Als Koninck voeren sal, den rijck staff in sijn handen?
Dit segh ick grootsten Vorst om dat Adonias,
Het rijck heeft aengheveert, voor die verkoren vvas,.
Hy noemt hem selff alree, een Koninck in u leven,
Recht off ghy hem de kroon vrijvvillich hadt gegeven.
Den Heer heeft hy tot soen, en danckbaer offerhandt,
Veel ossen, en veel vee, by Sohelet ghebrandt.
Van al' dat ghy seght, en heb ick niet ghevveten.
| |
| |
Nu is Abjathar, en Ioab by hem t'eeten,
Daer toe heeft hy by hem, al' 's Koninckx Soonen groot;
Maer Salomon dijn Soon en heeft hy niet genoot.
Ghy zijt mijn Heer alleen, een Koninck naer Godts vvenschen,
Den naem van uvve deught maeckt vreughdich alle menschen.
Alleen op u ghebodt siet d'oogh van Israel,
Sy vvachten op u vvoort, en Konincklijck bevel,
Den Vorst die ghy haer gheeft sal haer in als ghenoeghen,
Sy sullen haer tot hem, als tot u, dienstich voeghen.
Noemt daerom, vvie naer u, besitten sal het rijck,
Off vvy zijn naer uvv' doodt, als sondaers al ghelijck.
Nathan den siender Godts vvenscht met mijn Heer te spreken.
‘De grootste vvinden meest op hooghe berhen breken,
Door toeval van ghelijck proeft Godt meest ons gedult.
Doch niemandt lijdt sijn straff off't is sijn eyghen schult.’
Vertreckt vvat Bersabe', laet Nathan vry in komen.
Verachtingh heeft den Prins in haer ghevvelt ghenomen.
Mijn ziele vvalcht in my, mijn tongh kleeft aen den mondt,
Benauvvtheydt doodt mijn ziel, vrees heeft mijn hert doorvvondt.
Recht als een schaduvv vaert, soo vaer ick oock daer henen,
Mijn aensien, macht, en staet, is als den roock verdvvenen:
Maer Godt vertroost my vveer, hy leydt my met der handt,
Ick steun op sijnen arm, en troostich onderstandt.
Al struyckelt mijnen voet, als slibb'ren mijne treden.
In onschult vvasch ick my, als ick stort mijn ghebeden.
Mijn haters spreken quaet, doch ick en acht haer niet,
Den Hemel strijdt voor my, die mijn getrouvvheyt siet.
Hy voert mijn saecken uyt, en gheeft my sijnen seghen.
Hy voert mijn stem tot Godt, door sijn deughtrijcke vveghen.
Abrahamijtschen Vorst, heeft u voorsichticheydt,
Den Vorst Adonias het rijcke toegheseyt?
Want hy is afghegaen, om t'offren met sijn knaepen,
| |
| |
By Soholet den steen, veel ossen, en veel schaepen.
V soonen altesaem, en Ioab sijn by hem,
Daer toe Abjather, en roepen met een stem.
Gheluck Adonias, den Koninck moet ghelucken,
Dat hy sijns vyandts macht, met machten mach verdrucken.
Sy eeten al voor hem, en drincken in sijn hoff,
Men hoort daer niet dan vreught, een yder singht hem loff,
Sy roepen altesaem, den Koninck moet langh leven,
Godt vvil hem vre' op d'aerd', en naermaels ruste gheven:
Maer Zadoch, Benaja, noch Salomon, noch my,
En heeft hy niet ghenoodt, noch daer geroepen by.
Is dit van mijnen Heer den Koninck dan bevolen?
En houdt soo grooten saeck, voor sijnen knecht verholen?
Dat hy hem niet en seyt, vvie naer mijns Heeren doodt,
Sal sitten op den stoel, van sijn besittingh groot.
Vertreckt, roept Bersabeé, den Heer laet dit gheschieden,
Om dat vvy Vrias soo schandichlijck verrieden.
Hy vveckt noch over my, mijn vvelverdiende straff,
En vvilt dat ick met leedt, sal daelen in het graff.
Mijn sonden Heer sijn groot, seer groot sijn mijn misdaden;
Maer ghy o! Heer bethoont veel meerder u genaden.
Soo vvaer den Heere leeft, den God van Israel,
Die mijn ziel heeft verlost, van droefheyt en ghequel.
Dat ick ghesvvoren heb', sa lick volbrenghen heden,
V soon sal Koninck zijn, soo ghy my hebt ghebeden.
Godt heeft het Koninckrijck, voor Salomon bereyt,
Soo Nathan den Propheet, my selff heeft aengheseyt.
Hy heeft hem naer mijn doodt, verkoren uyt mijn kind'ren,
Het vvillen van den Heer, en kan gheen mensch verhind'ren.
Gaet roept my den Propheet, Godt draeght hem op zijn handt,
Wanneer hy een verkiest, tot Vorst van eenich landt.
Den Godt die 't Manna liet, in Sins vvoostijne regh'nen,
Wil des beloftenis, in eeuvvicheden segh'nen.
| |
| |
Al dat des Hemels gunst kan geven aen den mensch,
Wensch ick aen mijnen Heer met Goddelijcken vvensch,
Sijn saet moet eeuvvichlijck naer vvensch voorspoedich bloeyen,
Recht als op Libanun de Cederboomen groeyen.
Hy thoont meer edeldom die goet, en deuchdich is,
Dan die dat thoont alleen, door sijn geboorteniss.
Noyt heeft den Heer gesien, naer die eerstvvas gheboren:
Maer heeft die 't hem belieft, tot sijnen dienst verkoren.
Aen Abel bleeck het vvel, vviens offer Godt aennam,
Hoe vvel hy ionger vvas, als die hem 't leven nam.
Iacob heeft van gelijck dees hooghe gunst verkreghen,
Die naer den vville Godts, voor Esau kreegh den seghen,.
Iudas die iongher vvas, vvert Ruben voor gestelt,
En kregh het vorstendom met Konincklijck gevvelt.
Van my vveet yder een, hoe Godt my heeft genomen,
Van daer ick vvas by't vee, en ben tot staet ghekomen.
Daerom ghy Benaja, ghy sult met Nathan gaen,
En neemt de knechten me' die voor den Koninck staen.
Om Salomon mijn Soon naer Gihon te gheleyden,
Den Konincklijcken muyl, sult ghy daer toe bereyden.
Sadoch den Priester Godts, en Nathan naer 't bevel,
Die salven hem aldaer tot Vorst van Israel.
Blaest met basuynen dan , en seght den Heer vvil geven,
Den Koninck Salomon, een langh, en vredich leven.
Wenscht hem met vreught geluck, en brenght hem dan by my,
Ick vvil gebieden hem dat hy u Koninck zy,
Ick vvil hem voor mijn doodt op mijnen stoel doen setten,
Laet sien vvie dat den vvil des Heeren sal beletten.
'T gheschiede naer u vvoort, den Heer mijns Heeren Godt,
Die segghe van gelijck, en vestigh dit gebodt.
Recht soo den Heere vvas met mijnen Heer voor desen,
Moet hy oock van gelijck met Salomon nu vvesen.
| |
| |
Op dat sijn Koninckrijck macht zijn in meerder eer,
Dan dat te vooren vvas, van David mijnen Heer.
|
|
Auteursrechtvrij