|
| |
Eerste deel.
Vijfde uytkomen.
Bersabeé. Nathan.
‘'T Beminnen van hem selff, doet dolen het verstandt,
Begheerlijckheydt van eer baert onrust in het landt.
De landen sijn voorvaer, gheluckich als haer Heeren,
Meer trachten naer de deught als naer den schijn der eeren.
De deught leyt in het doen niet in den schijn off naem,
Wie zijn gemoet bedvvinght maeckt hem tot deught bequaem.
De deught en vreest haer niet, sy gaet in open vveghen,
Sy Wandelt in de Son, sy gaet haer straelen teghen.
Sy slacht d'ondeughden niet die vreesen voor de maen,
En vloecken het ghestert' die aen den Hemel staen.
Die 't ruysschen van een bladt, off schijnsel soo vervaeren,’
| |
| |
‘Als off sy van de doodt met kracht bestreden vvaeren.
De menschen van ghelijck die staen naer hooghen staet,
Die vreesen voor den val, en licht verkreghen haet
Den staet is schijn van rust, sy thoont de dvvaese menschen,
Dat in haer ydel vreught begraven leyt het vvenschen.
Het ned'rich vroom gemoet leeft altijdt vol van vreught,
By die, die vredich zijn, verselschapt haer de deught.’
'T bedrogh leydt in het hert, den hoogmoet maeckt vermeten,
'T schijnt dat ons Koningin noch nievers moet van vveten.
Grootmoedighe Vorstin, hoe vveet u hoogheyt niet,
Wat van Adonias, en Ioab is geschiet?
Weet ghy niet heo dat hy tot Koninck is verkoren,
Om dat hy ouder is als Salomon gheboren?
Weet ghy niet dat hy hem met macht doet volgen na,
Door dat hem Ioab dient den soon van Zeruja.
Sijn misdaet thoont sijn vrees', hy vreest sijn eygen saecken,
Ia vreest hem voor de geen die hem selff Koninck maecken.
Den hooghmoedt maeckt sijn hert, eergierich, boos, en straff,
En David onsen Heer en veet daer gansch niet aff.
Hy hout hem in sijn huys en noodt daer all' sijn vrinden,
Recht off het Koninckrijck vvaer in den vvijn te vinden.
Mischen heeft hem den Heer verkoren tot het Rijck,
Niet, maer aen uvven soon geschiet dit onghelijck:
Maer vvie sal sijn gevvelt met macht beletten konnen?
Sijn macht is sonder Godt, en niet met Godt begonnen,
‘Wie sonder Godt begint, verliest sijn macht met schandt.
Want alle macht bestaet, alleen in Godes handt.’
De vreese geeft my in dat hy ons sal verderven.
Vreest niet, hy sal veel eer om sijn misdaden sterven.
| |
| |
Het voordeel is by hem, hy vvint het door den tijdt.
‘'T versuymen dat is vvaer maeckt ons d'occasi quijdt,
In saecken van belang, en mach men niet vertoeven:
Maer om te vvederstaen moet elck sijn macht beproeven.’
Wat macht heeft toch een vrou, om 't quaet te vvederstaen?
‘Wie raedt voeght by sijn macht, kan licht sijn quaet ontgaen.’
De Wanhoop doet mijn ziel voor ongheluck vervaeren.
Ghy moet u bey der ziel voor ongheluck bevvaeren.
Wat kan ick doch gedoen, die macht en heb, noch raedt?
Niet anders, dan dat ghy strackx tot den Koninck gaet,
En seght, hoe heeft mijn Heer den Koninck niet ghesvvoren.
Dat Salomon naer u, sal Koninck sijn gekoren?
Dat hy naer uvve doodt sal sitten op den throon,
En voeren als ghy doet de Konincklijcke kroon.
Hoe heeft dan Hagits soon hem selff soo seer vergeten,
Dat hy hem 't Koninckrijck hooghmoedich derff vermeeten?
Tervvijl' ghy daer noch zijt, en u den Koninck hoort,
Sal ick oock koomen in en doen u reden voort.
Indien des Koninckx hert staet in de handt des heeren,
Dat hy vvaer dat hy vvil als beken kan doen keeren.
Soo meyn ick dat den Heer soo neyghen sal sijn hert,
Dat Salomon naer hem voorseker Koninck vvert.
‘Voorsichticheydt doet veel als't niet en is te spaede.’
‘De vvijsheydt van den vorst breckt der Godloosen raede,
Sijn deught is als den dauvv, die neer van Hermon vloyt,
Waer door het vreuchdich gras op Zions berghen groyt.’
| |
| |
Den tijdt meer als sijn deught sal vrees' ick ons begheven,
‘Den raedt komt nyot telaet, heeft iemandt tijdt te leven,’
Noyt heeft hy tijdt te kort, die hem gebruyckt in 't goet:
Maer vvel die oproer vveckt, en ander onrust doet.
Den tijdt die sal ghevvis Adonias ghebreken,
Godt sal hem voor den tijdt aen sijn ontrouvvheydt vvreken,
Verslijt maer geenen tijdt doet haestich mijnen raedt,
Eer dat door u versuym, van selffs den tijdt ontgaet.
‘Den tijdt is als fortuyn, vvanneer hy is voorleden,
En keert noyt vveer te rugh, hoe seer hy vvort gebeden.
Fortuyn is achter kael, den tijdt vlieght als den vvindt.
Naer dat zy zijn voorby, men niet dan locht en vindt.
Kan iemandt d'ydel locht, ghevatten met sijn handen,
Soo kan hy dese bey, oock binden met sijn banden:
Maer neen, men moet van voor, haer vatten met het haeyr,
Soo moet men oock in tijdts sijn saecken nemen vvaer.’
Doet daerom mijnen raedt, eer dat ghy vvort bedroghen,
Off eer fortuyn en tijdt, door snelheydt zijn vervloghen.
PAVSA.
|
|
Auteursrechtvrij