Salomon
(1628)–Guilliam van Nieuwelandt–
Auteursrechtvrij
[pagina 14]
| |
Wie komt dees eer als my, vvie leeft nu mijns ghelijck,
Die naerder is met recht als ick aen't Koninckrijck?
Ben ick van Hagith niet naest Absalon geboren?
Ben ick niet door geboort, in't Koninckrijck verkoren?
Ben ick den oudtsten niet, die leeft van Davids stam,
Gheboren langh te voor, eer hy van Hebron quam?
Voorvvaer mijn vader raest, dat hy my vvilt onterven,
Neen ick vvil Koninck zijn, off in mijn opset sterven,
Meynt hy om dat hy is, sijn broeders voorghegaen,
Dat my dit onghelijck, als haer moet zijn ghedaen?
'T verschil van my, en haer, moet hy eerst overvveghen,
Mijn saeck is niet in keur, maer in gheboort gheleghen.
Ick ben eens Koninckx soon, mijn vader kreegh dees eer,
Doen Saul door misdaet verthoorent had den heer.
Meynt hy om dat hy is ghenomen van de schaepen,
En iongher als de gheen die leeffden in de vvaepen.
Dat dit een vvet moet zijn, off recht in Israel,
Neen Ioab denckt dat niet hy vveet het selver vvel?
Wat deught heeft Salomon doch meer als ick bevvesen?
Waer door is sijnen naem vermaerder, en ghepresen?
Is 't om dat Nathan hem geleert heeft, en ghevoedt?
Off is 't om dat ick niet soo edel ben van bloedt
'T macht zijn, om dat hy is van Bersabee ghecomen.
Die schandich haeren man, en 't leven vvert genomen,
Ha! dvvaesheydt van een Prins, ha! dvvaesheyt van een Vorst,
Dat ghy soo vvreeden daedt, in 't hert begraven dorst,
Waer vvas u groot verstandt, dat Godt u had gegeven.
Dat ghy soo schandelijck Vriam bracht om't leven?
‘'T is secker en ghevvis, als ons den vvellust drijft,
So sietmen dat in ons, gheen deught, noch eer en blijft.’
Waer heeft oyt eenigh vorst bedreven booser daden?
Wie heeft ghetrouvver vrindt, ontrouvver oyt verraden?
Was't niet voor u ghenoch, d'onteeringh van sijn vrouvv,
Moest ghy hem dood en oock, daer hy vvas soo ghetrouvv?
't schijnt dat Godts toornicheydt, met Saul is gestorven,
Die hem om minder quaedt, off misdaedt heeft verdorven.
| |
[pagina 15]
| |
Ick segh om minder quaet, vvant hy quam in't verdriet,
Om dat hy offer de, en Agagh 't leven liet.
Het een vvas maer uyt vrees' van Samuels vertoeven,
En't ander om daer door zijn eyghen kracht te proeven.
Kracht die den vvinder thoont, als hy bermerticheydt,
Den overvvonnen doet in't oorlogh neer gheleydt.
Ioab.
Begeerlijckheydt van eer maeckt Salomon vermeten,
Des' doet hem zijn gheboort, en sijnen plicht vergheten.
Des' maeckt hem ongerust, des' maeckt hem dvvaes en sot,
En seyt dat hem het rijck, bevestight is van Godt.
Adonias.
'K vervloeck mijn groot geduldt 'ken kan 't niet langher hooren,
Gaet tast hem aen het lijf, off ick sal hem vermooren:
‘De vrees' maeckt ongherust, noyt leeft men sonder haet,
Dan als men sonder vrees' vast in het rijcke staet.
Den Prins mach noyt in 't rijck een med'ghesel gelijden,
Men moet veel meer d'eer, als om het leven strijden.
Ons edel vroom natuer bethoont het groot ghemoet,
Begeerlijckheydt van eer, komt uyt het edel bloedt.’
Abjather.
In Cain heeft dit vvel, maer tot verderff gheblecken,
Die Abel selff versloegh om hem van 't leedt te vvrecken.
Adonias.
'T is vvaer, vvel tot verderff, dan nochtans nam hy vvraeck,
Van sijn vervvorpeniss en vvel gegronde saeck.
Wie kan d'eergiericheydt uyt zijn ghemoet verdrijven?
Al ruckt men die daer uyt, den vvortel vvilter blijven,
Sy is van sulcke kracht, zy vreest noch pijn, noch doodt,
'T is haer al kinderspel, kan sy maer vvorden groot.
Mijn vader vveet ick vvel, sal met veel leedt versuchten:
En mischien oock voor mij als voor mijn broeder vluchten.
Maer ick heb die hem sloegh met vvensingh aen mijn zy.
Ick Triumpheer van hem, vvant Ioab is by my.
Ick vvil en sal de kroon van mijnen vader erven,
Off hem die daer naer staet vernielen, off verderven.
| |
[pagina 16]
| |
Ioab.
'T en voeght een Koninck niet, dat hy met vreese leeft,
Besit dat u natuer, en recht gegheven het heeft,
Natuer gheeft u het rijck, het recht geeft u de vvapen,
'T ghebruijck van haer gheweldt, is om het recht geschapen.
Adonias.
Mijn recht leydt in mijn svveert, mijn hooop in mijn ghevvelt,
Nu my natuer, en recht, heeft in het rijck ghestelt.
'K, en vrees' mijn Asters niet, ick ken mijn eyghen krachten,
'K en acht fortuna niet, ick heersch' van mijn ghedachten,
'K en schroom niet voor de doodt, ick voegh my naer den tijdt.
Ick trotsch' en ick ontsegh, die mijne saeck benijdt.
Abjathar.
‘Het recht vvort door de vvet niet door natuer verkreghen.’
Adonias.
‘'T is vvaer, vvanneer het recht, is in de vvet geleghen.
den Prins en heeft gheen vvet, hy is die vvetten geeft,
En vvilt dat yder een, naer sijne vvetten leeft.’
Abjather.
‘Die selff zijn vvet volbrenght, verhindert veel gebreken,’
Adonias.
'T is beter dat vvy ons, van onsen vyandt vvreken.
Abjather.
‘Den vyandt is nochtans veel nutter als den vrindt,’
Adonias.
Dat is om dat den mensch ontsiet dat hy bemint.
‘Veel lichter vvachtmen hem, voor die, die vvy mistrouvven,
Dan voor de vrinden zijn' off vvy voor vrinden houvven,’
Abjather.
‘Wie sijnen vrindt mistrouvvt die doet hem onghelijck:’
Adonias.
'K en staen op gheen van beij' ick staen naar 't Koninckrijck.
Ick vvil, en sal het rijck, besitten in mijn leven,
Off vvilligh om het rijck den lesten adem gheven.
| |
[pagina 17]
| |
Ioab.
‘Den Prins bethoont hem selff grootmoedich, en ghevvis,
Als hy aen sijn fortuyn geen slaeff noch dienaer is.’
Adonias.
Fortuna geeft my selff den schepter om gebieden,
Sy vvilt dat my des' eer naer vvensingh sou gheschieden,
Sy set my neffens haer, sy kroont my met veel eer,
En vvilt dat ick alleen van Iuda ben een Heer.
Komt gaen vvy onsen Godt doen danckbaer offerhanden,
By Soholet den steen, sal ick doen offer branden.
Die neffens Rogel leydt den Cristalijnen vloedt,
Op dat Godt wert versoent, en ons sijn bystant doet.
Dan sullen wy met vreught een vreughdich noenmael eeten.
Want by, en in de vvijn, vvort al' het leedt vergeten.
| |
Verthoningh.
Daer Adonias, Ioab, ende Abjathar offerhande doen.
|
|