|
| |
| |
| |
Eerste deel.
Derde uytkomen.
Benaja. Abisag.
‘'T Is dwaesheyt dat men vreest, vvaer aen sijn vvelvaert hanght.’
‘'T is dvvaesheydt dat men doet, vvaer door men leedt ontfanght.’
‘Fortuyn en heeft gheen vvet, sy gheeft verscheyden vveghen.’
‘Nochtans vvort sy door deught het sekerste verkreghen.’
‘Wie lust naer hoogheydt heeft, en acht op eer, noch faem,’
‘Dat is om dat den mensch, den lust is aenghenaem.’
‘Den lust van hooghen staet, doet d'eerbaerheydt vergheten.’
‘Den smaeck van hooghen staet, baert hooghmoet, en vermeten.’
‘Al dat de Princen doen, acht yder vvel ghedaen.’
‘Nochtans moet haere ziel oock voor het oordeel staen,’
‘De misdaet van den voorst moet sijn ghemeynt' betaelen.’
‘Den herder die verdvvaelt doet oock sijn schapen dvvalen.’
‘Het vvillen van den vorst is meerder als sijn' vvet.’
‘Den vvil is yder mensch volkomen vry gheseyt:’
‘Doch meerder in de gheen, die door haer macht ghebieden.’
| |
| |
‘Men siet door macht van vvil, meer quaet als goet gheschieden.’
‘De vorsten vvillen meest dat haer gheraden vvort.’
‘'T is goet als haeren vvil aen niemandt doet te kort.’
‘Men moet den heer alleen het oordeel dan bevelen.’
‘'T is vvaer, maer niemandt mach met sijne goetheydt spelen.’
Ick vvet en ben ghevvis, dat het den Heer behaegt,
Dat David onsen vorst, verkrijght soo schoonen maeght.
Soo het den Heer behaegt soo moet het my ghenoegen,
‘'T is vvijsheydt die hem selff kan naer den tijdt ghevoeghen.’
Door onderdanicheydt, ben ick als sijn slavin.
‘U schoonheyt sal sijn hert ontsteken in de min.’
‘De maeghdelijcke schaemt baert sorghe voor oneere;’
Niet schendt een maghet meer, als haer verloren eere.
Den Koninck is gansch oudt, sijn krachten sijn vergaen,
Vreest u niet, knielt maer voor hem, en roert sijn voeten aen.
Acht het voor gheene schand, al dat hy sal bevelen,
Ghy sult door u ghelaet, van hem sijn herte stelen.
‘De vreese van mijn eer, maeckt mijn ghemoet beschaemt.’
Wie sonder reden vreest, vvort dvvaeselijck befaemt.
Ghy moet sijn leden kouvvt, door u ionck vier vervvermen,
En slaepen als sijn vrouvv, met vreughden in sijn ermen.
| |
| |
Wie ben ick sijn slavin? Wat is doch mijnen staet?
Dat een soo grooten vorst, sijn ooghen op my slaet?
‘Wie kleyn in d'ooghen schijnt, en ned'rich soeckt te leven,
Heeft Godt als 't hem belieft, seer haest tot staet verheven.
Godt maeckt de groote kleyn, de kleyne maeckt hy groot,
Wie vveet vvat hem ghebeurt, voor d'ure van zijn doodt?
Gheen mensch hoe groot van staet, off hy kan vvel vervallen,
Soo het aen Saul bleeck den grootsten van ons allen.
Gheen mensch hoe kleyn van staet off hy komt vvel tot eer,
Als hy, die herder vvas, nu Koninck, vorst, en heer.
Godt stiert des menschen vvegh', alleen naer sijn behaegen,
Hy kent, en vveet alleen, het eynde van ons daghen.
De liefde van ons selff verjaeght hy uyt ons hert,
En vvilt, dat sijnen vvil, daer in ghevesticht vvert.’
Doet daerom dat hy vvilt, en voeght u naer sijn vvillen,
Om niet met uvven vvil, van sijnen vvil te schillen.
Ick tvvijfel, vvien ick sal vervvijten en mijn on-eer,
Den Hemel, off my self, off David mijnen Heer.
Vraeght het u schoonhheydt, die sal daer van ghetuyghen,
Wel aen, ick moet my selff, naer sijnen vvil dan buyghen.
‘Veel grooter is 't ghemoet dat draghen kan 't verdriet,
Dan dat door onverduldt, het ongheluck ontvliedt.’
|
|
Auteursrechtvrij