Poëma vanden mensch

Ter eeren den vermaerden const-sin-rijcken, ende stichtighen Poët Gvil. van Nievwelandt.

Sonet.

WAer is den mensche die soo vreesde vor' de Doodt
Dat haeren naem, alleen, zijn herte cost doen beuen?
Comt, siet hoe dat sy is den deurgangh tot het leuen:
Een, die u lost van sorgh, van ancxt, van vrees, en noot:

Van verdriet, en van druck, en geeft een ouergroot,
Gheluck: en volle rust, voort welde, daer beneuen
Can sy u overvloet van alle vreughde gheuen,
Deur dat sy u verlost van des Wereldts aenstoot.

De Doodt en heeft niet meer haer crachten: want met reden
Wort haer vrucht'loos bedrijf soo constigh-lijck bestreden
Dat sy moet swichten deur het gen' dit boeck bethoont.

Den ghenen die de cracht des Doodts doet swichten veerdigh,
Dat is van Nieuwelandt den cloecken Poet: weerdigh
Dat hem een jeghelijck met groen Laurieren croont.

P.L. van Hoochstraten. In liefde verheught.