Poëma vanden mensch

[p. 9]

Ter eeren den const-vloyende Gvil. van Nievvelandt op zijn Neder-duytsch Poema vanden Mensch.

RIjst op Antwerpsche Maeght, siet wat u wort ghesonden,
Van een die u ghedicht beglanst door sijne strael,
Als een ciraedt des Eews, ja die u suyuer tael
Van het wt-lantsche schuym verlost heeft en ontbonden.

Leeft vrij ô Maegt, leeft vrij, soo suldy licht door-gronden,
Hoe const-rijck sijn verstandt wt-beelt met rijp verhael,
Het Leuen vanden Mensch, vol lijdens altemael,
Soo dat alleen de Doodt zijn ruste wordt bevonden.

Dus wan hy u ghenoeght (ghelijck hy seker sal)
Soo heyscht dit lof-baer werck, dat ghy hem in't ghetal
VVilt stellen by de gheen die Helicon vercieren.

Maer oft ghy vraeghden; VVie heeft sulcken eer verdindt?
Het is van Nieuwelandt, een man der Musen vrindt,
Die croont (want u belieft) zijn hooft met Lauwerieren.

De deucht gaet sonder vrees.