Poëma vanden mensch

[p. 8]

Ter eeren vande cloeck-sinnighe ghedichten van Gvil. van Nievwelandt.

GHelijck als is 'tVerstandt eens Menschen lof verheuen,

Soo is Welsprekentheydt 'tVerstants licht, en Cieraedt:

Hier in all' ander Dier den Mensch te bouen gaet,

Dat hy can sijnen sin door spraeck te kennen geuen.

Hoe veel meer lof wordt dan met recht hem toe-gheschreuen,

Die in't ghen' dat den Mensch naturelijck bestaet,

De Menschen selfs verwint; en toont het met der daedt,

Door sijn gheleerde pen? doch, in wat tael', is euen.

D'Oud' talen sijn doorwrocht: die daer sijn handt aen-stelt,

Doorploeght een vette aerd'. Die comt in dit rouw veldt,

Doet euen, als van heyd' een vruchtbaer landt te maecken.

Elck nu, verwondert, spreeckt: Wie hadd' doch oit ghedacht,

Dat ons dit Nieuvvelandt soo soete vruchten bracht?

Gheluckigh wel ons' Eeuw', die ons die geeft te smaecken.

Can ick dan beter saeck' voornemen, en beginnen,

Dan u te singhen (Vriendt) en prijsen u verstandt;

Die door u schoon ghedicht ons sien doet voor der handt,

Dat uwen naem altijdt sal sijn ter wereldt binnen?

Gheluckigh is den Gheest, die de reyn Musen minnen;

En die haer gauen rijck van ioncks sijn ingheplant:

De doodt vernielt het al, 'twordt al door haer vermant,

En niet, dan deught alleen, en can den tijdt verwinnen.

Het is ons leuen (Vriendt) dat ons hier steruen doet:

Maer dickwils sal ons' doodt gheleyden onsen voet,

De nijdigheydt tot spijt, tot een onsterflijck leuen.

Hy doet u onghelijck, die sterffelijck-u acht:

Want al hoe wel de doodt dit voordeel is ghegheuen;

Altijdt sal ouer haer u leuen hebben macht.

Ioan. Dav. Heemssen.