|
| |
Derde deel
Eerste vvtcomen.
Placidus. Darida.
BEsitster van mijn hert, leuen van mijnen tijdt,
Leuen! die door v rust, d'onrusticheydt benijdt,
Hemel van mijnder ieucht, ruste tot lust ghegheuen,
Lusten ghy zijt gheblust, soo ist ghenucht te leuen.
O! triumphante vreught, vriendelijck sonder endt,
Vrientschap, en blijen will', blijft ons by, en ontrent,
Sonne van mijnder ziel, hauen tot mijn behouwen,
Goddinn' waer door ick leef, als ick v mach aenschouwen.
Mijn hert ontfunckt en brant inwendich als een vier,
Dat ick by v mach sijn die als den Lauwerier,
In schoonheyt bouen gaet, den wilghen, pijn', en eycken,
Die bouen 'tleeghe cruyt, haer tacken hooch' wtreycken,
Recht als een claer fonteyn, spruyt uwer deughden vloedt,
Daer ick voetsel wt neem tot v en mijn behoedt,
Dels' zijt ghy voorwaer door schoonheydt wtghelesen,
Princes ghy zijt alleen, daer ick by socht te wesen,
V afsijn was my leet, en dochte menich iaer,
En 'tby sijn gheenen tijdt, door dat v ooghen claer,
Mijn hert verheughen doet, als Dions dochter schoone.
De liefde schijnt ghy self met uwe liefd' te loonen,
Volhert maer inden lust v bliju' ick als vrindin.
Hoe Darida mijn ziel, meynt ghy by my de min,
Gheen vaster stadt en heeft dat die soo licht can wijcken,
Al quamen hier ghedaelt Iunont groote rijcken,
Ia Tagus gulden vloet, en dat ick kiesen souw',
'Ken koose gheen van haer, maer v alleen die trouw'
Aen my bewesen hebt, all' creegh ick v met listen,
| |
| |
Den strijdt is weert gheeert daer twee niet langh en twisten:
Daerom mocght ghy wel sien ô Darida mijn vreught,
Dat my mijn herte leeft door v verheuen deught,
En dat ick door v min inwendelijck moet blaecken,
Die my den stercken Godt Cupido dede smaecken,
All' segh ick dit alsoo Princes s'en doet gheen pijn,
Ghy zijt die haer gheneest, ghy zijt den medecijn,
V hulp is inde cracht van uwer ooghen stralen,
Waerdoor ick can mijn hert verlooren wederhalen.
Niemant heeft uwe cracht hoe hooch hy sy gheleert,
Als ghy soo mijn hert roept, en anders gheen begheert,
'T verheught my dat ick v mijn liefde hebb' ghegheuen,
Die als den steen in 'tgoudt vol ieughdigh is in't leuen,
Den rooselaer zijt ghy ghelijck, en Ceder hoogh',
Ia! als een Diamant, schoon in des werelts oogh',
Daer gheen onreynheyt in noch letsel wert gheuonden,
Soo zijt ghy lief door liefd', die my gheeft liefder wonden,
Een persende figuer sijt ghy in dese borst,
Die alleen 'tvoetsel zijt als zy van minne dorst,
Het wit sijt ghy alleen, daer mijn hert wilt na schieten,
Hoe sou dit leuen my verheughdich toch verdrieten.
Den dach dunckt my een uer, het Iaer maer eenen dach,
Als ick v mijn Goddin, naer lust ghebruycken mach,
Minerua comt bidd' ick, met uwe Dochters neghen,
Dat sy met hooghen lof, dees mijn Goddin gaen teghen,
Want sy is 'twaerd' alleen van alle dat daer leeft,
Haer Goddelijcke deught sy ouervloedich gheeft,
En als des Somers dauw' tot nut op 'tvelt comt dalen,
Soo daelt haer liefd' in my, qualijck om te verhalen,
Croondraechster van mijn hert, O! suyuer beeltenis,
Ontfanght mijn herte dat door liefde vreughdich is,
Ontfanght bidd' ick, ontfinght, laet hopeloosheyt steruen.
Van my die ben ghevaen en suldy liefde deruen,
Stilt dan den droeuen gheest, beswaert v sinnen niet,
Darida is v lief, en maeckt doch gheen verdriet,
Sy is, die in v hert haer herte laet bewaren,
Die eerst v pijnen cost daerom laet droefheyt varen,
Want sy naer uwen wensch haer onderdanich sett'.
'Ken will' verachten meer, hemel, natuer noch wett',
Noch liefd' al is die blindt, oft eenich van de Goden,
| |
| |
Maer rechten van de liefd' en haten die hem vloden,
O! goddelijcke deught, bewaerster van mijn ziel,
Ziele die my behout, eer ick gheheel verviel,
Ghy bosschen wildt gheboomt, oft woest wildernissen,
Den Echo van mijn clacht sult ghy nu heel ghemissen,
Mijn vrou waer op dat nu des hemels gaue rijst,
Heeft my naer vrees' ontfaen haer goetheyt my bewijst,
Dat haer hert is bevrijt van haer ialoersche pijne,
En was dat niet gheclopt.
'T valt my voorseker in het is den Prins ghewis,
Vertrecken wy ons hier Fulus siet wie daer is,
Maer seght my eerst bescheet eer ghy hem laet incomen.
Ick vrees' het is den Prins mijn hert dunckt my te schromen,
Hier sien wy veel verdriet en al maer om een vrou
Wie is het die daer clopt.
De vreught is op een endt ons naeckt droefheyt te winnen.
Diadumenus heer en waerder gheeren binnen,
Want seyde doet my op en sprack voort anders niet.
Mijn leden beuen my door gramschap als een riet,
Hoe! acht hy trou niet meer is die by hem verloren,
Princes vertreckt van hier, mijn hert ontsteeckt in toren,
En stelt v doch gherust, gaet bid' ick, gaet toch wech,
Och stilt v gramschap toch.
Ick will' hem wachten maer en vraghen naer sijn trouwe
Dus gaet, 'tis best voorwaer dat ick hem wat voor 'thooft douwe
Die trouw, belooft, en eedt om eere niet en acht,
Fuluius laet hem in, en ick hem hier ghewacht,
En gheuen hem dat hy het minste denckt te crijghen.
Sus stilt v wilt toch swijghen,
Hoe is Placidus hier dat ghy hier mede zijt,
De reden, en den noodt, die dwinght my dat ick smijt,
Hout dat die trouw, en eedt, met onneer soeckt te schenden,
Meyneedich booswicht snoot, die ick voor vriendt bekenden,
| |
| |
Is dit v trouw' belooft die ghy volbrenghen sout.
Wel hoe is het in ernst? verrader dit onthout,
Slaen, moeders moorder, hoe soeckt ghy my om te vinden,
Ick sweyr by Plutons rijck, off' 'tvier moet my verslinden,
Dat ghy, oft ick, den doodt hierom becoopen sult,
VVat, is mijn sweert verfuymt? de boosheyt my vervult,
Dat ick het had, ick sweyr, dat gheen van uwe crachten,
V baten souden wat, maer v tot een verachten,
Vernielen met de helft van alle die ick sien,
Den blixem sy mijn hulp, dat wraecke mach gheschien,
Mijn bloedt ontstelt hem, foy, foy segh ick dat ick leue.
Doet all' dat ghy begheert, naer v ick met en gheue,
Als mijnen schoen, en dreck acht ick v, en niet meer.
Och valsche liefde blindt, hoe smijt ghy nu te neer,
Beloften, trou, en eedt, om vrouwen lust vol schanden,
Vervloeckten wil oncuys, O! booswicht die v handen,
Aen my dorst steken eerst, ick sweyr by 'tfirmament,
Dat ghy, en v gheslacht, off' 'tmijn sal sijn gheschent,
Indachtich is't my noch, hoe ghy last hebt ghegheuen,
Een doodtlijck vonnis, dies v broeder bracht om 'tleuen,
V moeder, die hy seyd' bevrucht te sijn van kindt,
Den doodt comt haestich nu die v oft my verslindt;
V beckeneel sal ick ghebruycken (voor wijnschalen)
Om drincken, en de schandt, wrekende soo betalen,
Vermalendijde handt die my soo dorste slaen,
Hoe sal noch mijnen will' met v worden ghedaen,
Vervloeckte tongh', die my soo schandich dorst aenspreken,
Ick sweyr ghy sult eer langh niet segghen mijn ghebreken,
Noch ontrou bouen eedt, van my vertellen mee',
Die ick, ick seght wel self bouen beloften dee'.
Dan dat all' aen d'een sy den gheest die roept om wraecke
Die sy oock crijghen sal, want wraeck, vereyst de saecke,
Nu, van sijns moeders doodt, will' ick beclaghen hem,
En roepen, wraecke, wraeck, met een ghemeyne stem,
Sijn stoutheyt sal ick hem, die my als schoendreck achtet,
Betalen, sweyr ick hem als hy het niet en wachtet,
'T verachten loont sijn Heer, want het verghellet wort,
Nu dan, 'twaer quaet versuymt den tijdt die wert nu cort,
Mijn vader comt nu haest, als heerlijck met den vromen,
Ick sal hier binnen gaen en wachten naer sijn comen.
| |
| |
| |
Choor.
FOrtuna heeft voorsichticheydt van doen,
Met wijsen raet, als hare naer vrindinnen,
Gheluck den gheen die dese sal op voen,
Want hy daer deur de ruste sal ghewinnen.
Crachtich is hy die goedertieren leeft,
Want door de deught verwindt hy sonder strijden,
Die hem misdoet sijn misdaet hy vergheeft,
En die hem haet, verwindt hy door te lijden.
Gheen dingh en is meer prijsigher, als dat
Voorsichticheydt, en Goedicheydt te samen,
Een edel Prins heeft, weerdigher als schadt,
En haestich stilt den toren naer 'tbetamen.
Onwijs is hy die met vermeten sweert,
Tot naerdeel van zijn vrienden, oft vyanden,
Door dat berou, dickwils vrede begheert,
Ten waer den eedt en vreese van de schande.
De lijdtsaemheyt behoort een Prince toe,
In voorspoet, oft als hem Fortuyn loopt teghen,
Anders wort hem het leuen laf, en moe,
Om dat hoogheyt in 'thert hem is gheleghen.
Oock trou moet hy ghebruycken, oft 'tis niet,
Want trou by hem is quaet te sijn verloren,
Om dat ontrou dickwils brenght in 'tverdriet,
Hem, en die sijn vrienden waren te voren.
Die trou verliest, verliest den besten pandt,
Want beter sy als't sweert is voor den Heeren,
Door dat de trouw, bewaerster is van 'tlandt,
Door haer, dan haer de onderdanen eeren.
Den Prins is wijs, die sijnen raet hout, met
Gherechticheydt, en trouw tot allen tijden,
Als hy self hout, en houden doet sijn wett',
En haet, en nijt, met ontrou, stelt besijden.
Ghelijck het gout gheproeft wert op den steen,
Soo wort den Heer beproeft van d'ondersaten,
Oft hy met liefd, en trou, tot haer met een,
Vervult is, om haer in voorspoet te laten.
Toren ghy maeckt den mensch hem niet en kendt,
Want hy verwindt 't verstandt, tot sijn bederuen,
| |
| |
Dat hy daer door, hem en sijn wyandt schendt,
Die vry van wraeck onschuldich waren 'teruen.
Alsoo wort oock die in sijn wreetheyt blijft,
Berooft van sin, want wijsheyt van hem wijcket,
Dat iammer is, den toren wert ghestijft,
Vyant van deucht, is boosheyt, soo het blijcket.
Een deughdich Prins verwint dees 'tsamen all',
Want hy sijn trouw' en eere soeckt te houwen,
Daer hy ghevreest, van elck door worden sal,
Om datmen mach op sijne woorden bouwen.
PAVSA.
|
|
Auteursrechtvrij