Livia
(1617)–Guilliam van Nieuwelandt–
Auteursrechtvrij
[Folio D1v]
| |
Oock ist een cleyne const, yemandt yet toe te segghen,
Dan soo hy 'tniet en doet, soo laet hy d'eere legghen,
Dat weet ick van te voor, nochtans en can ick schier,
Om mijn trou te voldoen, blusschen het hittich vier,
Dat my inwendich quelt, bouen' beloft en eeden,
Want ick verwonnen ben door hare schoonicheden,
Haer edel schoon ghelaet, mijn hert ontfancken doet,
Tot haer ick 'thoogh ghepeys nu wend', door dat 'tghemoet,
Met liefde vervult is, want sy, door min beuanghen
Heeft mijn hert, doen ick haer ontvlochten hayr sach hangen,
Op hare schouders wit, als goutdraet blont ghevlocht,
Cyprina schijnt sy self van Celus voortghebrocht,
Der Musen soet ghesangh, en is niet om ghelijcken
By haer, mijn Darida, daer Pallus voor moet wijcken,
VVant sy wel sprekentheyt ghebruyckt in alle reen,
Soo dat van 'tHemelsch Heyr haer comt den prijs alleen,
Door Goddelijcke liefd' vind' ick my nu ghedwonghen,
Om singhen haren lof, al hadd' ick duysent tonghen,
Dan 'tis waer, 'twaer onneer soo 'tPlacide vernam,
Oock sou met alle recht hy daerom wesen gram,
En oorsaeck sijn dat ick ons vrientschap eerst sou scheyden,
Maer, wat had' hy my by, sijn weertste lief te leyden,
Cost hy niet dencken, dat onweten niet en deert,
Oft dat den sin door 'tsien en weten wel verkeert,
Cost hy niet dencken, dat de min heeft sulcke crachten,
Dat sy voor trou, en eer, noch voor beloft can wachten,
De liefde die bedriecht, Lacht, Lonckt, vreest, hoopt, en quelt,
Waerom dat hy voor blindt, en kintsich wert ghestelt,
Nochtans sijn groote cracht is quaet om teghen strijden,
Iuppiter cost dien Godt als was hy groot niet mijden,
Maer als ick dul verlieft door vleeschen lust vermaent,
Verand'ren al den dach in beestelijck ghedaent,
Sijn moeder die hem hadd' ghedraghen aen haer herte,
En Mars der crijghen Godt, dee hy oock lijden smerte,
Hoe sou ick dan, die my daer niet by setten will',
Connen bedwinghen, oft van haer my houden stil',
Neen ick, neen ick ghewis, al heb ick het ghesworen,
Haer liefde, heeft my 'thert voor mijn belooft vercoren,
Want sy in mijn ghemoet is vast en wel gheprent,
Cupido haer als my, toch uwe schichten sendt,
| |
[Folio D2r]
| |
Ontfunckt haer herte, dat ick eynden mach mijn wenschen,
Want ick haer meer bemin dan yemant van de menschen,
En sendt ons Trvphe by, daer alle vreucht wt spruyt,
Met haren roosencrans welrieckende vol cruyt,
Want sy is 'twaert alleen die my met liefde crachtich,
Sinneloos heeft beroert, ontsinnich en onmachtich,
Ate wijckt toch van my, dat Darida my gheeft,
Weer liefde, dat het hert in rust en vrede leeft,
Op dat wy onsen lust in haren hof ghebruycken,
Daer minnebloemkens eel welriecken, en ontpluycken,
Op dat ick plucken mach daer een naer mijnen lust,
Soo wort mijn hittich vier met rechten smaeck gheblust,
Al is't dat ick beloft, en eer, sal ouertreden,
'Tis liefde, die het doet, die in my neemt haer steden,
Soo kenn' ick my hier van onschuldich, doch ick ben't
Die voor den persoon self, der schult sal sijn bekent,
Dan nu wat will' ick doen, ick sien, ick ben verwonnen,
'Twaer beter voor mijn eer dat 'tniet en waer begonnen,
Want dickwils sietmen dat daer door verweckt den nijdt,
Die ons tot inden doodt by blijft tot allen tijdt,
Maer nochtans ick en can, wat will' ick my veel quellen,
Het schijnt, het is natuer, 'thert moet de liefde mellen,
Onblusschelijcke liefd' hoe zijt ghy dus ghegront,
Hoe hebt ghy nu mijn hert met pijne soo ghewont,
Sal ick moeten beloft om uwen 'twille breken,
Placide d'uer beclaeght dat ick haer mee ghinck spreken,
Ghy, die meynt dat ghy haer alleen behouden sult,
Maer neen, ick vrees', ick ducht, liefde die heeft de schult,
Want sy is die my sent, ia dwinght my daer te gane,
'Tis reden, dat 'tbeuel onweygherich wert ghedane,
Dat door onwillicheyt my niet en naeckt verdriet,
Want eenen knecht moet doen dat zijnen Heer ghebiet.
| |
Choor.HEt beste dat ons door dese wijsheydt is,
Ghegheuen om te leuen hier in vreden,
Is vrientschap, die in vreden oock ghewis,
Met trou eyndight sonder te ouertreden.
Ghetrouwen vriendt, is weerdigher dan schadt,
| |
[Folio D2v]
| |
Om datmen mach op sijne woorden bouwen,
Want door den raet, gheeft hy de trouwe, dat
Seer iammer is niet en wort onderhouwen.
Wy vinden veel dat trouw' aen eenen vrindt,
Seer qualijck wort vervolghet naer 'tbehooren,
VVant sy als slaep bedriegh'lijck, is en windt,
Dat, door ontrou, sy beyde gaen verlooren.
Men siet oock wel dat twee die minnen een,
All' hebben sy malcand'ren trouw' beloouet,
Door blinde liefd' haer trouw' wel ouertreen,
VVant onreyn min, des minnaers sin beroouet.
Den minnaer can seer qualijck sijne min,
Bedecken, voor sijn vrindt om 'thert te lichten,
Oock schijnt dat hem verheught, en licht den sin,
Als hy raedt soeckt van hem tot onderrichten.
De liefde is den Breydel, van die sijn,
Hertneckich, want sy brenghtse all' ten onder,
Oock die haer voedt, aendoet sy groote pijn,
Van heeren en van elken in bysonder.
'Tis wonder vremt dat yemandt die met hert,
Een lief bemindt liefde niet can bedecken,
VVant men wel siet datmen door twist verweert,
Door ander, die daer mede noch gaen ghecken.
Ghetrouwe liefd' is niet 'tontprijsen, want
Sy vrede brenght, tusschen twee rechte vrinden,
Maer daer ontrou, d'een d'ander doet met schandt,
Baert twist, en nijt, hoe seer sy eerst beminden.
Ontrouwen vrindt is booser als regal,
Die voor d'oogh' schijnt ghetrou als vriendt te wesen,
Want door hem comt seer dickwils tot den val,
SIjn heel gheslacht onschuldich al van desen.
Veel beter waert te sijn gheboren niet,
Dan met elk een te gaen, in aller weghen,
Voor een ontrou, die sijn vrients lief afsiet,
Daer wt den haet, haetich sijn vriendt comt teghen.
Liefde en nacht en raden gans gheen goedt,
Oorseack sy sijn, van ontrou aen te stoocken,
Door dat onrust de liefde maeckt 'tghemoedt,
Liefd' is ontrou daer trouw' door wet ghebroken.
Een minnaer trou die hout sijn liefde still'
| |
[Folio D3r]
| |
Aen sijnen vrindt soo hoeft hy niet te schroomen,
Dat hy voor hem sal crijghen sijnen will',
Oft door ontrou van hem sal sijn ontnomen.
PAVSA. |
|